tag:blogger.com,1999:blog-8335114194131780122024-02-21T05:20:01.375+02:00Όνειρο είναι,θα περάσειΟνειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.comBlogger80125tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-10506141777257880952015-03-08T16:39:00.001+02:002015-03-08T16:39:41.564+02:00Δεν είναι ο κόσμος μου αυτός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τον τελευταίο καιρό δεν μπορεί η καρδιά μου να αντέξει αυτή τη δυστυχία.<br />
Ανθρώπους που στέκονται στην βροχή για το κωλο 20λεπτο μας.<br />
Ανθρώπους που κοιμούνται σε πάρκινγκ, σε κουτιά, παγκάκια...<br />
Παιδάκια ξυπόλυτα.<br />
Ηλικιωμένους έξω από μαγαζιά περιμένοντας λίγη ελεημοσύνη.<br />
Γενικά, αυτήν την αδικία. Τις άσχημες συμπεριφορές. . <br />
Δεν μπορώ να διανοηθώ αυτήν την απάθεια.<br />
Όλη την ασχήμια αυτού του κόσμου.<br />
Και δεν το αντέχω. Με πιάνει τόση στεναχώρια που δεν μπορώ να κάνω κάτι δραστικό, ακόμα και κάτι μεγαλύτερο..<br />
Κάθε βράδυ σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν να είχα μία υπερδύναμη. Και ενώ παλιά μπορεί να ζητούσα εγωιστικές μαλακίες, τώρα θα ζητούσα αυτήν που θα έβαζε κάτω την αδικία.<br />
Δεν έχω όμως υπερδύναμη, δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Και δυστυχώς είμαι άνεργη για να βοηθήσω πολύ ακόμα και για τα απλά.<br />
<u>Οπότε κάνω το ελάχιστο που μπορώ.</u><br />
Θα συνεχίσω λοιπόν να δίνω ότι έχω στον άνθρωπο που ζητάει λίγη ελεημοσύνη, χωρίς να σκέφτομαι ότι μπορεί να λέει ψέματα (καλά, όχι οτι και ποτέ το σκεφτόμουν).<br />
Φάρμακα στο κοινωνικό ιατρείο.<br />
Φαγητό. Δεν πετάω πια. Δεν είναι κόπος να το κρατήσεις και να το δώσεις. Ο καθένας απο μας μπορεί να το κάνει αυτό.<br />
Ρούχα, οτιδήποτε μπορώ τέλος πάντων.<br />
Δεν γράφω αυτό το κείμενο για να το παίξω "ιστορία", απλά αν υπάρχει έστω ένας άνθρωπος που το διαβάζει, εύχομαι να κάνει το ίδιο και άμα μπορεί και περισσότερο.<br />
Τέλος εύχομαι κάποια πρωί να <b>ξυπνήσουμε</b> όλοι και να καταλάβουμε τι είναι σημαντικό σε αύτη τη ζωή. <br />
<br />
<br /></div>
Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-91747481955689124312015-02-21T20:07:00.002+02:002015-02-21T20:22:56.222+02:00τα χρόνια που πήγαν χαμένα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: white; color: #444444; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
<span style="color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); line-height: 21.2999992370605px;">Πέρασαν 2 χρόνια κ 1 μέρα. </span></div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
<u>Πως θα έπρεπε να το βλέπω αυτό;</u></div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
<div style="line-height: 21.2999992370605px;">
<div style="line-height: 21.2999992370605px;">
Περνούσαν οι μέρες κ οι μήνες κ περίμενα κάτι να αλλάξει. </div>
<div style="line-height: 21.2999992370605px;">
Περίμενα τις καλές μέρες.. Κ δεν ερχόντουσαν, δεν ήρθαν. </div>
<div style="line-height: 21.2999992370605px;">
<u>Πως θα έπρεπε να το βλέπω</u> που πέρασαν τα χρόνια και ακόμα είμαι εδώ;</div>
<div style="line-height: 21.2999992370605px;">
<br /></div>
</div>
</div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
Έχω τύψεις που δεν αισθάνομαι χαρά που είμαι ζωντανή. </div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
Όμως πέρασαν 2 χρόνια. </div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
<span style="line-height: 21.2999992370605px;">Όλα γύρω μου αλλάξανε. </span></div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
Η ζωή μου άλλαξε από εκείνη την μέρα. </div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
Δεν θα είμαι ποτέ ξανά το ίδιο. </div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
<span style="line-height: 21.2999992370605px;">Είχε το τίμημα η διαδικασία της ίασης μου. Στο σώμα, στην ψυχή.</span></div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
Οπότε ας περιμένω.</div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
Και περίμενα, περίμενα.. </div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
Σωματικά. Περίμενα.</div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
Και μετά ήρθε και το ψυχολογικά. Και πάλι περίμενα.</div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
Εκεί είναι που τους τελευταίους μήνες αναρωτιέμαι. </div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
Είναι ζωή αυτήν; </div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
Όχι. Δεν είναι. </div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
<div style="line-height: 21.2999992370605px;">
Μήπως πρέπει απλά να αποδεχτώ ότι θα ζω έτσι; </div>
<div style="line-height: 21.2999992370605px;">
Όχι. Δεν μπορώ. Δεν θέλω.</div>
<div style="line-height: 21.2999992370605px;">
Δεν γίνεται να ζω έτσι. Δεν γίνεται να κρατιέμαι από στιγμές.</div>
</div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
Η χθεσινή μέρα ήταν στο σώμα μου μια ανάμνηση των 2 περασμένων χρόνων. </div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
Ποσό θα κρατήσει όλο αυτό; </div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
Θα τελειώσει ποτέ; </div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
<span style="line-height: 21.2999992370605px;">Κλείνω τα μάτια μου κ νομίζω πως είμαι 27. Αλλά δεν είμαι. Κ δεν θα ξανά είμαι ποτέ.</span></div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
<u style="line-height: 21.2999992370605px;"><br /></u></div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
<u style="line-height: 21.2999992370605px;">Πως θα έπρεπε λοιπόν να το βλέπω αυτό;</u></div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
Ευχαριστώ που τέλειωσε όλο αυτό. </div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
Θέλω όμως τη ζωή μου πίσω. Απαιτώ μια αλλαγή. Την αξίζω. </div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
</div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
<br /></div>
</div>
Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-86557510429076318012015-02-21T20:07:00.001+02:002015-02-21T20:20:33.350+02:00ένα κείμενο πριν<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: inherit;">Αυτό είναι ένα κείμενο που έγραψα πριν 4 μήνες και κάτι.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">Χθες το βράδυ έγραψα ένα άλλο.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br />
*-Μετά από τόσο καιρό και μετά από αυτό που πέρασα, περίμενα να αλλάξει κάτι. Σαν να περίμενα να αποζημειωθώ για όλα αυτά.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">Περίμενα διακαώς την μέρα που το σώμα μου θα επανέλθει και με αυτό θα στρώσει σιγά σιγά και η ψυχή μου.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">Ένα μόνιμο άγχος.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">Πρέπει να γίνω καλά. Αρρωσταίνει το μυαλό μου και αυτό δεν το αντέχω. Δεν μπορώ άλλο να μείνω δυνατή. Σπάω. Έρχονται και νέες φοβίες και νέες σκέψεις και νέα συμπεράσματα.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">Τα μάτια μου είναι μόνιμα συνδεδεμένα με το μέσα μου. Δεν θέλω να κλάψω άλλο. Βγαίνουν παντού, συνέχεια.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">Βλέπω συνέχεια το παρελθόν μου, γιατί δεν μπορώ να δω το μέλλον μου.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">Γιατί συμβαίνει όλο αυτό;</span><br />
<div style="line-height: 21.2999992370605px;">
<span style="font-family: inherit;">Πάρα πολλά από αυτά που πίστευα, δεν υπάρχουν.</span></div>
<div style="line-height: 21.2999992370605px;">
<span style="font-family: inherit;">Οι φίλοι μου φύγανε, δεν ζούμε στην ίδια πόλη, (οι περισσότεροι) και άλλους που νόμιζα για δικούς μου ανθρώπους, <span style="line-height: 21.2999992370605px;">δεν ξέρω τι είναι τελικά. Δεν μπορώ ακόμα να ξεχωρίσω καλά.</span></span></div>
<div style="line-height: 21.2999992370605px;">
<span style="font-family: inherit;">Και πάνε όλα στραβά,</span><br />
<span style="font-family: inherit;">Πονάω. Γιατί; </span><br />
<span style="font-family: inherit; line-height: normal;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit; line-height: normal;">Σκέφτομαι πόσο δειλή είμαι που δεν φεύγω.</span><br />
<div style="line-height: normal;">
<span style="font-family: inherit;">Να αρχίσω από το μηδέν.</span></div>
<div style="line-height: normal;">
<span style="font-family: inherit;">Αλλά που να πάω, πως; Δεν μπορώ να κάνω 50 μέτρα χωρίς να υποφέρω. -*</span></div>
<div style="line-height: normal;">
<span style="font-family: inherit;"> (Δεν ήξερα ακόμα γιατί εξακολουθώ να μην γίνομαι καλά.)</span></div>
</div>
<div style="background-color: white; color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 21.2999992370605px;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;">Αυτό έγραψα πριν 4 μήνες λοιπόν και αυτές είναι οι σημερινές παρενθέσεις.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;">Ντρεπόμουν να το ανεβάσω για να μην γίνω γραφική μιας και έχω ξανά πει ίδια λόγια.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">Γιατί τότε δεν είχε έρθει η ψυχολογική πτώση και γιατί πέρασε άλλος ένας γαμημένος χρόνος και δυστυχώς η ιστορία δεν τελείωσε.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">Και γιατί, τα <b>γιατί </b>είναι άπειρα.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;">Σήμερα θέλω να το κάνω.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">Θέλω να το κάνω γιατί πέρασαν 2 χρόνια.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><u>Γιατί</u> γίνανε πολλά, γιατί με πλήγωσαν και με πείραξαν πολλά, γιατί άλλαξα,</span><br />
<span style="font-family: inherit;">γιατί δεν μιλάω και θα εξακολουθήσω να μην το κάνω.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><span style="line-height: 21.2999992370605px;"><u>Γιατί </u>πριν λίγες μέρες, </span>βρήκα <span style="line-height: 21.2999992370605px;">έναν από αυτούς τους "δικούς μου" και χωρίς</span></span><br />
<span style="font-family: inherit; line-height: 21.2999992370605px;">να το επιδιώξω, ακούγοντας τα <i>σ΄ αγαπώ</i> και θα είμαι δίπλα σου όταν με χρειαστείς κατάφερα να πω.</span><br />
<span style="font-family: inherit; line-height: 21.2999992370605px;">-Που ήσουν όταν σε είχα ανάγκη; Έχεις ιδέα πόσο πληγώθηκα;</span><br />
<span style="font-family: inherit; line-height: 21.2999992370605px;"><u style="line-height: normal;">Γιατί</u><span style="line-height: normal;"> δεν έχει καμία αξία.</span></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit; line-height: 21.2999992370605px;">Δεν ντρέπομαι πια να το ανεβάσω.</span><br />
<span style="font-family: inherit; line-height: 21.2999992370605px;"><u>Γιατί </u>θυμάμαι και θα θυμάμαι πάντα.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit; line-height: 21.2999992370605px;">"που είναι όλοι οι φίλοι της Γεωργίας; Γιατί δεν έρχεται κανένας να την δει;"</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;"><span style="line-height: 21.2999992370605px;"><br /></span>
<span style="line-height: 21.2999992370605px;">Δεν θα ξεχάσω όμως και ανθρώπους μου. Και ας είναι λίγοι. Και ξέρουν αυτοί ποιοι είναι.</span></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><span style="line-height: 21.2999992370605px;"><br /></span>
<span style="line-height: 21.2999992370605px;">Τέλος </span><span style="line-height: 21.2999992370605px;">ευχαριστώ εσένα που δεν έφυγες στιγμή. </span></span><br />
<span style="line-height: 21.2999992370605px;"><br /></span></div>
</div>
Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-11518159643504201722014-08-19T03:24:00.002+03:002014-08-19T03:29:27.328+03:00Απουσίες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Σε δέκα μέρες κλείνω ένα χρόνο από την τελευταία θεραπεία μου. Η αλήθεια; Δεν έχω καταλάβει πως πέρασε όλο αυτό το διάστημα, τι έγινε και τι γίνεται.</div>
<div style="text-align: justify;">
<u>Αυτός ήταν ένας μικρός πρόλογος άσχετος και σχετικός.</u><br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στις 16 Αυγούστου παντρεύτηκε η κολλητή μου φίλη που για διάφορους λόγους δεν είναι πια κολλητή.<br />
Σκέφτηκα πολλές φορές να μην πάω, για την ακρίβεια πιο πολύ το είπα, παρά το πίστεψα. Από την αρχή ήξερα ότι θα ήμουν εκεί. Φυσικά και δεν το μετάνιωσα, δεν γινόταν να λείπω. Μία μικρή ζωή περάσαμε μαζί.<br />
Όλο αυτό το διάστημα σκεφτόμουνα όλα αυτά που γίνανε και γιατί και είναι άδικο και μπλα μπλα.. Και τι θα πάω να κάνω εκεί και δεν έχω πια σχέση με κανέναν.<br />
Την στιγμή που την είδα νύφη απλά έφευγαν τα δάκρυα. Πόσα πολλά σκέφτηκα.<br />
Δεν είμαι πια μέλος και μέρος όλου αυτού και με πείραξε.<br />
<u>Και στεναχωριόμουν που δεν είχα πια τις φίλες μου και ανθρώπους που θεωρούσα δικούς μου.</u><br />
Κατά τη διάρκεια σκεφτόμουνα μήπως να κάνω άλλη μία προσπάθεια;<br />
Όταν με είδε έξω από την εκκλησία είπε, "αν δεν ερχόσουν τελειώναμε" ή κάτι τέτοιο..<br />
Σε σκεφτόταν μου είπε ο Α.<br />
Και ξανά και ξανά, ίσως να κάνω μία προσπάθεια ξανά..<br />
Όλα ήταν περίεργα.<br />
Δεν μπορώ να αναλύσω τις σκέψεις και τις εικόνες, αυτά που εισέπραξα εκείνη την μέρα, που με φτάσανε ως εδώ, αλλά με έφτασαν..<br />
Στα καλά και στα κακά.<br />
Έτσι είναι οι φιλίες, έτσι είναι οι άνθρωποι που σε νοιάζονται.<br />
<b>Που ήταν όλοι αυτοί</b> όταν τους χρειαζόμουν;<br />
Ποιος ήρθε μία φορά στο νοσοκομείο να με δει; στο σπίτι;<br />
Που ήταν το τηλέφωνο για να μάθουν πως είμαι, πως πάω; Που είναι ακόμα;<br />
"Ρε Γιάννα που είναι οι φίλοι τις Γεωργίας, γιατί δεν έχει έρθει κανένας στο σπίτι;"<br />
Το άκουσα τυχαία.<br />
Εκείνη τη μέρα το κατάλαβα και εκείνη τη μέρα άλλαξε το μέσα μου.<br />
Και τελικά όσο και να παλεύω .. για ποια προσπάθεια μιλάω;<br />
Καμία κακία, απλά..<br />
Έκανα αυτό που ένιωθα και μάλλον είναι και το τελευταίο.<br />
Τελείωσα με αυτήν την ιστορία.<br />
Καλή καρδία.<br />
<br />
<br />
<br /></div>
</div>
Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-63582187276591312092014-01-26T17:37:00.000+02:002014-01-26T17:37:44.815+02:00Μηχανισμοί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Ευτυχώς που μπορώ να κλάψω. Το έχω πια καταλάβει. Αυτό είναι το λυτρωτικό μου. Η ψυχή μου συνδέεται με τα μάτια μου. Και αυτό είναι καλό. Αυτό είναι που νομίζω με έσωζε, με έσωσε και ελπίζω να συνεχίσει να με σώζει, από την κατάρρευση ψυχής. </div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι όλες αυτές οι στιγμές που νιώθεις ότι θα σπάσει το μέσα σου, είναι που σε αυτόν τον κόσμο, γεννηθήκαμε και θα πεθάνουμε μόνοι. </div>
<div style="text-align: justify;">
Πριν πολλά πολλά χρόνια σε μία ξαπλώστρα στο καλαμάκι βρέθηκε να μου λέει αυτήν τη φράση μία κοπέλα. Είχα θυμώσει τόσο πολύ με αυτή τη δήλωση. Νευρίασα και προσπαθούσα να υπερασπιστώ με σθένος την αντίθετη άποψη. Μάταια προσπαθούσε να μου εξηγήσει, ότι αυτό δεν συμβαίνει επειδή δεν υπάρχει αγάπη, αλλά γιατί δυστυχώς, δεν μπορεί ποτέ και κανείς να βοηθήσει τον άλλο, όσο και να το θέλει.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μετά από χρόνια και ενώ προσπαθούσα να αρνηθώ ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει, παραδέχτηκα πόσο δίκιο είχε. Όχι τώρα, έχω και εγώ πολλά χρόνια. Ζεις δηλαδή μόνος σου σε ένα σώμα, με ένα μυαλό και μία καρδιά. Δεν έχεις δύο από αυτά, μονάχα ένα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Εκεί λοιπόν έρχεται και αυτή η αναζήτηση που ο καθένας πετυχαίνει πάλι με έναν μοναδικό τρόπο. Εκεί έρχονται οι άμυνες και εκεί είναι που ορισμένοι άνθρωποι έρχονται και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ότι μπορεί να έχουν στο κεφάλι και στην καρδιά τους και "σπάνε".</div>
<div style="text-align: justify;">
Έρχομαι λοιπόν ξανά στην αρχή και επαναλαμβάνω. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ευτυχώς που μπορώ να κλάψω. Είναι ο δικός μου, μοναδικός τρόπος άμυνας...</div>
</div>
Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-22183899278214017352013-10-16T16:03:00.001+03:002013-10-21T16:08:14.814+03:0028 + + +<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
I AM BACK BITCHES</div>
Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-18138991861130719352013-10-16T16:00:00.000+03:002013-10-16T16:00:18.904+03:0028 +<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<b>24</b> μέρες μετά τα γενέθλια μου. <b>28 χρόνια και 24 μέρες</b> για την ακρίβεια.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τόσο άγχος δεν πρέπει να είχα ούτε όταν περίμενα τα αποτελέσματα στις πανελλήνιες. Τέτοιο άγχος είχα πριν 2 χρόνια περιμένοντας τέτοιου είδους αποτελέσματα ξανά. Έχω βιώσει και τις δύο μορφές φυσικά. Αυτήν που αφορά εσένα (τον ευατο σου) και αυτήν που αφορά κάποιον που αγαπάς με όλη σου τη δύναμη, Υπάρχουν διαφορές πολλές, αλλα ας μην ξεκινήσω να μιλάω για κάτι τέτοιο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>2:30</b> είχαν πει.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τώρα είναι <b>2:25</b>. </div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν περίμενα να έχω τέτοια αγωνία. Δεν είχα τόση ούτε την πρώτη, ούτε την δεύτερη φορά. Ειδικά την δεύτερη δεν ήμουν καν στο σπίτι να περιμένω. Και τώρα δεν ήθελα να είμαι, αλλα δεν τόλμησα να πω σε κανέναν να με πάρει να φύγω από δω μέσα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Έχω κάνει κατάληψη στο σαλόνι με ένα πακέτο τσιγάρα, καφέ μικελ και την καρδιά μου να είναι έτοιμη να σπάσει.<br /><b>2:32</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν μπορώ να πάω μέσα, δεν μπορώ να κοιτάξω κανέναν στα μάτια. Ακούω ψιθύρους, μυρίζω την αγωνία και ακούω τις ανάσες. Ξαφνικά στο δίπλα δωμάτιο επικρατεί σιωπή.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τα 27 μου χρόνια λοιπόν θα σας πω με βεβαιότητα πλέον ότι δεν τα έζησα, δεν τα κατάλαβα. Αυτό που περνάει απο το μυαλό μου λοιπόν αυτή τη στιγμή, αυτο που φοβάμαι καλύτερα, είναι ότι δεν θα καταλάβω ούτε τα 29.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>2:36</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Να παίξω τίτσου; Τι να κάνω; Μόνο το τακ τακ ακουγεται, τώρα και ο αναπτήρας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>2:37</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Απεξω ακούγεται απο αυτοκίνητο κάγκουρα "κουνιεσαι - κουνιεσαι" νιβο υποθέτω.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>2:39</b> <br />Να παίξω; </div>
<div style="text-align: justify;">
<b>2:40</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατί κοιτάω την οθόνη;</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>2:42</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Ένα χρόνο τώρα στην αναμόνη και στην υπομόνη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>2:45</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Δημοσίευση; Κλείσιμο; Αφήνω ανοιχτό και συνεχίζω μετά;</div>
</div>
Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-69845175509163723982013-07-07T23:43:00.000+03:002013-07-07T23:49:39.036+03:00κάτι ήθελα να πω (;)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Ουφ. Σήμερα δεν είναι μία φορτισμένη συναισθηματικά μέρα. Τον τελευταίο καιρό έχω πολλές από αυτές, αλλά σήμερα όχι. Είμαι όμως ξαπλωμένη στο κρεβάτι από τις έξι (6) και θυμάμαι ότι είναι κυριακή, δηλαδή δύο (2) μέρες πριν έρθει η τρίτη, δηλαδή μία (1) μέρα πριν βυθιστώ για τις επόμενες.</div>
<div style="text-align: justify;">
Έχασα και θα χάσω πολλές τρίτες αυτό το χρόνο ελπίζοντας πως δεν θα χάσω άλλες για τα επόμενα χρόνια. Ποτέ δεν φαντάστηκα πόσο δύσκολο θα είναι σωματικά, σίγουρα όμως δεν φαντάστηκα πόσο δύσκολο είναι ψυχικά. Παλεύω καθημερινά με τις πιο άσχημες σκέψεις, φόβους, που φυσιολογικό είναι φαντάζομαι. Παλεύω όμως καθημερινά με τον ίδιο μου τον ευατό , με το παρελθόν μου και το μέλλον μου. Θυμάμαι το παραμικρό λάθος που έχω κάνει στη ζωή μου και με μαστιγώνω. Δεν θα το κρύψω ότι πολλές φορές σκέφτηκα ότι τιμωρήθηκα για άσχημα πράγματα ή σκέψεις. Φυσικά υπάρχει και η όμορφη βερσιόν, ότι όλο αυτό γίνεται για να είμαι κάποια στιγμή ελεύθερη από όλα αυτά που μου πνίγουν τη ζωή. </div>
<div style="text-align: justify;">
Γύρισα να δω τι έγραψα και με έπιασαν τα γέλια.. συγχυσμένο μυαλό και καρδιά.<br />
Έχω τόσο πολλά που θέλω να πω, αλλά για ακόμα μία φορά το μυαλό μου μπουκώνει από τις πολλές πληροφορίες, από τα ανάμεικτα συναισθήματα. Αφήνω λοιπόν αυτό εδώ το ποστ να υπάρχει για να θυμηθώ την επόμενη φορά ότι κάτι θέλω να πω, δεν ξέρω πότε, αλλά κάποια στιγμή θέλω να πω. Κάποια στιγμή που το μυαλό μου θα έχει καθαρίσει και θα μπορέσω να πω.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αν γκουγκλάρεις πλέον <u>how to green mile your alter ego</u> κάτι θα βρεις. δάκρυα κάθε φορά.</div>
</div>
Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-50513436123001160752013-04-05T06:45:00.000+03:002013-04-05T06:45:45.963+03:00change<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Δεν είναι τα μαλλιά που θα πέσουν και θα φαίνομαι άσχημη ή διαφορετική. Δεν είναι το βλέμμα των ανθρώπων που μ' αγαπάνε που θα αλλάξει. Είναι τα μαλλιά που θα πέσουν και θα φαίνομαι άρρωστη. Και χέστηκα αν θα φαίνομαι άρρωστη . Είναι ότι ξέρω ότι εκείνη την ήμερα που δεν θα δω τίποτα πάνω στο κεφάλι μου, που δεν θα πιάνω τίποτα, είναι και η μέρα που θα καταλάβω πως είμαι άρρωστη. και η ζωή μου αλλάζει. Και αλλάζει για πάντα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν έχουν σημασία αυτά θα μου πεις! Θα ζήσεις, όλα καλά. Και τι αν δεν μπορείς να κάνεις αυτό και τι αν δεν μπορείς να κάνεις το άλλο. Σιγά! Σημασία έχει ότι θα γίνεις καλά.</div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν αμφιβάλλω καθόλου πως αυτό έχει σημασία. Και δεν θα γκρινιάξω για την ταλαιπωρία που θα φάω.. αν γίνω καλά.. θα γίνω καλά.. και ας πάρει μήνες και ας μην αντέχω και ας θέλω από σήμερα να τελειώσει.. δεν θα γκρινιάξω.</div>
<div style="text-align: justify;">
Και είναι εκείνη η μέρα που θα καταλάβω ότι είμαι άρρωστη και η ζωή μου αλλάζει. Και αλλάζει για πάντα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Και δεν θα γκρινιάξω για το τσιγάρο που τόσο αγαπώ, δεν θα γκρινιάξω για τα ξίδια, τα φαγητά, τους ελέγχους και το φόβο για τα επόμενα χρόνια. </div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν θα κλάψω γι' αυτά.</div>
<div style="text-align: justify;">
Θα κλάψω για την ανεμελιά που έχασα, την ανεμελιά που θα χάσω.</div>
<div style="text-align: justify;">
Για τον ήλιο και την θάλασσα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Για την αλμύρα πάνω μου στις 3 η ώρα το μεσημέρι και τον "κακό" ήλιο να με καίει. </div>
<div style="text-align: justify;">
Για όλα αυτά που δεν θα μπορώ να χαρώ, χωρίς να σκεφτώ.</div>
<div style="text-align: justify;">
Και τέλος θα κλάψω γιατί δεν θα έχω αυτό για να το χαρώ.</div>
</div>
Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-11157847031785065272013-03-08T03:05:00.001+02:002013-03-08T03:05:30.503+02:00ένα τσι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Έχω κρατήσει ένα τελευταίο τσιγάρο για το τζάκι. </div>
<div style="text-align: justify;">
Το κρατάω, δεν πηγαίνω να το ανάψω, το καθυστερώ όσο πάει.</div>
<div style="text-align: justify;">
Νιώθω ότι με το που κάνω το τελευταίο τσιγάρο, αποχαιρετώ την καθημερινότητα μου, τα πιο απλά αγαπημένα μου πράγματα.. κάποια ίσως σάπια, κάποια όχι. Σάπια μεν, αγαπημένα δε. Και ξεκινάει. Μπαίνω στα βαθιά. και δεν θέλω. δεν θέλω. δεν. θέλω.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο αισιόδοξος ευατός μου θα πει ό,τι όλα αυτά γίνονται για την ελευθέρια σου, για το καλό σου και όλα θα περάσουν θα δεις. Ο άλλος μου ευατος δεν θα σου πω τι θα πει. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-59120295597310314992012-09-27T00:39:00.002+03:002012-09-27T00:39:52.653+03:00s.o.s<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Δεν μπορώ να περιγράψω με καμία λέξη αυτό που νιώθω τώρα. Με καμία μοναδική λέξη. Δεν υπάρχει. Θα ήθελα να υπάρχει για να μπορώ να εξηγήσω σε κάποιον. Για παράδειγμα "μελαγχολία", "θυμός", "αγάπη". Δεν υπάρχει αλήθεια.<br />
Θέλω απλά να μπορούσε να με βοηθήσει, να έβλεπε και να άκουγε την καρδιά μου, την ψυχή μου, να με έβγαζε απο αυτό που δεν μπορώ να πω και να εξηγήσω.<br />
Πονάω και φρικάρω και ζορίζομαι και δεν την παλεύω. Και δεν με βοηθά. Βοήθα με. Σε παρακαλώ.<br />
Και αν δεν με βοηθάς εσύ, ας με βοηθήσει η ίδια η ζωή. </div>
Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-1366162589045475152012-08-31T06:25:00.002+03:002012-10-03T21:22:43.133+03:00Πέμπτη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πέντε κιλά κρασί δεν ξέρεις αν είναι λίγο ή πολύ.. παει σερί 3η εβδομάδα.<br />
Γυρνά σπίτι. Πάλι καθόταν σε εκείνο το πεζούλι μαζί του και λέγαν μαλακίες και σοβαρά και μαλακίες. Δεν της άγγιξε το χέρι ακόμα μια φορά. Βαρέθηκε να ακούει να φωνάζει το όνομα της.<br />
Άκου αυτό το τραγούδι της λέει.<br />
Φεύγει. Τα λέμε αύριο της λέει. <br />
Προχωράει και το κεφάλι της είναι τόσο μπερδεμένο που όποιος επιχειρούσε να μπει θα χανόταν για πάντα.<br />
Ένα αγόρι ερωτευμένο μακρυά, δύο γονείς απαλευτους, μία αδερφή χαμένη, έναν σίγουρο φιλο και ακόμα έναν φιλο. Τίποτα άλλο. Αυτά είναι τα σταθερά και απο όλα αυτά.. ποιο θέλει να κρατησει;<br />
Μία παρεξήγηση γυρνάει στο μυαλό της, αυτό την μαρανε. Δεν μπορεί να σκεφτεί κι'αλλα, βραχυκυκλώνει. Δεν θέλει και άλλα. Φτάνει.<br />
Εκέινος μένει εδω κάθε μέρα.<br />
Αποφευγει να τον σκεφτεται. Ξέρει γιατι. <br />
Εκέινον, οχι εκείνον.<br />
Μην φευγεις.<br />
Ένα μαγαζί με μονο πίτσες ανοιχτό. <br />
-Μόνο πίτσα έχετε; -Ναι προς το παρών -Βάλτε μου. Δεν ήθελε, ακόμα μία αψυχολόγητη κίνηση.<br />
-Στο χέρι; -Ναι. Ποτέ δεν τρώει στο χέρι.<br />
Κοιτάει το ολόκληρο φεγγάρι και δεν ξέρει αν αισθάνεται θλίψη ή ρομαντικά ή έστω αδιαφορία. Κοιτάει τα γκραφίτι. Τα γκραφίτι είναι τέχνη.. σκέφτεται.<br />
Πόσο καιρό μπορεί να κάνει άραγε την ίδια διαδρομή χωρίς να ξέρει αν υπάρχει πορεία;<br />
Δεν πότισε και τα λουλούδια.<br />
</div>
Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-44984606064570036032012-06-22T02:53:00.001+03:002012-06-22T02:56:33.236+03:00αυτό είναι..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="justify">
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=2BioNW_DNlg">http://www.youtube.com/watch?v=2BioNW_DNlg</a><br />
<br />
Έχει ξυπνήσει και φοράει το κοντομάνικο μπλουζάκι του, ξυπόλυτη προχωράει προς τον πάγκο της κουζίνας. Ανοίγει τα ξύλινα παντζούρια και τεντώνεται με ένα μικρο αλλά ευδιάκριτο χαμόγελο ευτυχίας στο πρόσωπο της.</div>
<div align="justify">
Ανοίγει την καφετιέρα για το γαλλικό και φρυγανίζει φέτες του τοστ. Στύβει 3 πορτοκάλια στην κανάτα ,καθώς αφαιρεί τα "γρουμπαλάκια" που δεν του αρέσουν. Τηγάνι και αυγά με μπέικον είναι η τελευταία πινελιά αγάπης. Είναι; <br />
"Θα ήθελα ένα τριαντάφυλλο να βάλω, σαν τις ταινίες" σκέφτηκε και η καρδιά της πλημμύρισε έρωτα και αγωνία. </div>
<div align="justify">
Κανένα λουλούδι άξιο του δεν υπήρχε στο σπίτι και έτσι ξεπατίκωσε κάτι άλλο εξίσου θαυμάσιο γι' αυτήν. Ένα χαμογελαστό πρόσωπο στο φαγητό του.</div>
<div align="justify">
Και όπως είναι φυσικό και αναμενόμενο το αγόρι ξύπνησε, δεν θα γινόταν άλλωστε να γίνει διαφορετικά. Ξύπνησε την κατάλληλη στιγμή, την ώρα που το κορίτσι γυρισμένο στον πάγκο σέρβιρε τα τελευταία στα πιάτα τους.</div>
<div align="justify">
Την αγκάλιασε και την φίλησε στο λαιμό, τρίβοντας τα λίγα ημερών γένια του στο μάγουλο της.</div>
<div align="justify">
Κάθισαν αντικριστά, στα άβολα σκαμπό και ο ήλιος τους θάμπωνε. </div>
<div align="justify">
Αυτός άναψε τσιγάρο και έβαλε και στους δύο ζεστό καφέ.</div>
<div align="justify">
Το κορίτσι δεν αισθανόταν βολικά με τις μεγάλες σιωπές και αναζητούσε στο βλέμμα του, τον ίδιο έρωτα που ένιωθε εκείνη.</div>
<div align="justify">
Έλιωνε καθώς τον κοιτούσε και το πρωινό, της φαινόταν βουνό για να μπορέσει να φάει έστω μία μπουκιά.</div>
<div align="justify">
Την κοίταξε και χαμογέλασε, -με αυτό το γλυκό χαμόγελο-, που έκανε την καρδία της να χτυπάει σαν τρελή και <span style="background-color: white;">να νιώθει οτι στο </span>στομάχι της χορεύουν πεταλούδες. Έσβησε το τσιγάρο και άρχισε να βουτάει το ψωμί στο αυγό του. <br />
Σήκωσε τα μάτια του και καρφωμένα στα δικά της, την κοιτούσε για λίγα δευτερόλεπτα, που φάνταζαν αιώνες σε εκείνη.<br />
Πατώντας στο σκαμπό ανασηκώθηκε για να την φιλήσει. <br />
Κάθισε ξανά.</div>
<div align="justify">
"Θέλω να ξυπνάς κάθε μέρα εδώ. Μην φύγεις ποτέ" </div>
<div align="justify">
Το κορίτσι πήρε το πιρούνι και μαγικά το στομάχι της άρχισε να γουργουρίζει.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-sHjR4NjMM3HK6LDP16nzDP5eHRYlwHU9mHSKrjhZksq9aL5_WmUMYF9t556nnORrNkudwIxAir_huTicPsV5EFmkZLKcg7qx5-60ocyMuRDmh72b9c2mwwMu0uAxd18dvyFVS6wZ_1Q/s1600/Eggs-Bacon-940x626.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-sHjR4NjMM3HK6LDP16nzDP5eHRYlwHU9mHSKrjhZksq9aL5_WmUMYF9t556nnORrNkudwIxAir_huTicPsV5EFmkZLKcg7qx5-60ocyMuRDmh72b9c2mwwMu0uAxd18dvyFVS6wZ_1Q/s320/Eggs-Bacon-940x626.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
</div>
<div align="justify">
<br /></div>
<div align="justify">
<br /></div>
<div align="justify">
</div>
</div>Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-90526772317970443202012-04-07T02:33:00.001+03:002012-12-29T15:11:16.767+02:00Στα δώσα όλα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ξυπνάω τις τελευταίες 4 μέρες με πόνο στο στήθος και ανεξήγητο άγχος.<br />
Θυμάμαι πως τελείωσε.<br />
Μου φαίνεται ότι πέρασε αιώνας και υποφέρω.<br />
Δεν μ' αρέσει η καινούρια πραγματικότητα, αυτή η αλλαγή. <br />
Μπορώ να πω με σιγουριά πως την μισώ.<br />
Στις 4 Οκτωβρίου, πριν 6 μήνες δηλαδή, σηκώθηκα βαριεστημένα να πάω για την πρακτική μου "εργασία" χωρίς να περιμένω τίποτα. "Ας τελειώνει" Αυτό σκεφτόμουν.<br />
6 μήνες μετά, έρχομαι να σας πω ότι "ας μην τελείωνε ΠΟΤΕ" πραγματικά.<br />
Ήμουν ευτυχισμένη. Η ευτυχία είναι στιγμές και εγώ για 6 ολόκληρους μήνες αισθανόμουν αληθινά ευτυχισμένη, χωρίς να το καταλαβαίνω. <br />
Ξυπνούσα 6 η ώρα και δεν ένιωθα κούραση και αν ακόμα ένιωθα και την εξέφραζα, ήταν απλά για να γκρινιάξω. Δεν με νοιαζε. Ήθελα απλά να δω τα μούτρα τους. Να δω σπασμένο καλοριφέρ, στράβες, καφέδες, στρουμφάκια. Να ακούσω τι έκαναν την προηγούμενη μέρα. <br />
Μου λείπουν τα μούτρα τους. <br />
Πότε άνθρωπος δεν έχει αγαπήσει τόσο πολύ μία βεράντα, ο θεός να την κάνει. Μου λείπει. Και μου λείπει πολύ.. Όχι η βεράντα, αλλά <u>αυτό </u>..<br />
Πότε άνθρωπος δεν περίμενε να έρθει Τρίτη.<br />
Επίσημα ανακοινώνω πως ποτέ η Τρίτη δεν θα είναι ίδια. Δεν ξέρω καν αν τη θεωρώ μέρα ή απλά μια θεότητα.<br />
Γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, που για ένα περίεργο λόγο αγαπώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Όχι ψεύτικα και μαλακισμένα, αλλά αληθινά και καψούρικα.<br />
Και τώρα νιώθω κενή και συγχρόνως γεμάτη.<br />
Ευχαριστώ. Και ευχαριστώ τόσο. <br />
<br />
<br />
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Στον Βαγγέλη, τη Βάσω, την Βίκυ, την Άσπα, την Γιώτα.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Στα τσίπουρα που ελπίζω να έρθουν...</div>
</div>
Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-9461483989352644572012-04-02T01:41:00.000+03:002012-04-02T01:41:15.899+03:00Σιωπή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div align="justify">Με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε. Με ρώτησε αυτό ακριβώς που ρωτάω κάθε μέρα στον ευατό μου.</div><div align="justify">Δεν είναι χαζός, όλα τα καταλαβαίνει.</div><div align="justify">Δεν έβγαινε μιλιά. Κόμπος ο λαιμός και ξεροκατάπινα.</div><div align="justify">Ανέβηκα πάνω του και έκλαιγα. </div><div align="justify">Τίποτα δεν βγήκε πάλι.</div><div align="justify">Αργότερα πνιχτά δάκρυα.</div></div>Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-88408216702394752492011-12-18T21:45:00.000+02:002011-12-18T21:45:15.947+02:00Να μην το πεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div align="justify">Θυμάστε τι έλεγα για την αλήθεια;</div><div align="justify">Καμιά φορά δεν μπορείς να την πεις γιατί φοβάσαι.</div><div align="justify">Καμιά φορα δεν μπορείς να την πεις γιατί προστατευείς κάποιον.</div><div align="justify">Αν η αλήθεια σου σε διαλύσει, λες το ψέμα σου. </div><div align="justify">Και το ψέμα σε διαλύει και αυτό. </div><div align="justify">Και φαύλος κύκλος.</div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify">¨Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα σ'αυτη τη ζωή είναι να είσαι αθώος και να φοβάσαι μην βγεις ένοχος.</div></div>Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-70580901843834551632011-12-11T17:10:00.000+02:002011-12-11T17:10:53.842+02:00Μην το κουράζετε<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;">Δεν μπορώ τα στημένα και τα πολλά πολλά στις σχέσεις των ανθρώπων. Γενικά, είτε είναι ερωτική, είτε φιλική, απλά γνωστοί, οποιαδήποτε σχέση και να είναι αυτή.</div><div style="text-align: justify;">Τα πράγματα σ'αυτη τη ζωή είναι απλά, αλλά όχι πάντα κατανοητά. Για διάφορους λόγους, εμείς οι άνθρωποι αδυνατούμε να καταλάβουμε την αλήθεια, δεν θέλουμε να καταλάβουμε ή ακόμα χειρότερα.. θέλουμε να δώσουμε ευκαιρία, "μήπως δεν είναι αυτο που φαίνεται". Γι'αυτό ξεκάθαρες κουβέντες. Μην κρύβετε, μην αφήνετε να αιωρείται μία κατάσταση και απλά ανοίξτε το <u>ξερό σας και ΜΙΛΗΣΤΕ.</u></div><div style="text-align: justify;">Η μεγαλύτερη ηλιθιότητα που έχει ειπωθεί, θα ειπωθεί και θα λέγεται για πάντα: "το έδειξα με τον τρόπο μου, δεν καταλαβαίνει;" </div><div style="text-align: justify;">-Όχι ρε γκαζμά ή κιούσπα (ή ότι προτιμάτε τέλος πάντων), ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Όλη αυτή η έλλειψη ευθυνών, ειλικρίνειας και ευθύτητας έχει ως αποτέλεσμα να μας γίνονται τσουρέκια ή τα νευρά τσατάλια. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Με λίγα λόγια : <b><u>Μην το κουράζετε. </u></b></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><br />
</div>Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-74966175335090704102011-12-04T02:00:00.000+02:002011-12-04T02:00:14.545+02:00Μετακόμιση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhazXIDrwzr2ZdvRFE7oXUHv4F6RUPcO-KnnYevTCmfSRtpYkib-tnH8UC7UFXVGTnrAAvEF2AQSzamILp0LyOAPzLrYK1QJlhrnhHRBkcNKhSJD7yXrEgSsvBDgwo7jxNVj8GuPxJEFQw/s1600/_DSC0834.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhazXIDrwzr2ZdvRFE7oXUHv4F6RUPcO-KnnYevTCmfSRtpYkib-tnH8UC7UFXVGTnrAAvEF2AQSzamILp0LyOAPzLrYK1QJlhrnhHRBkcNKhSJD7yXrEgSsvBDgwo7jxNVj8GuPxJEFQw/s320/_DSC0834.JPG" width="320" /></a>Υπάρχει συγκίνηση, υπάρχει φόβος, υπάρχει ελπίδα(;), υπάρχει.</div><div style="text-align: justify;">Αυτή η χρονιά μου τάραξε τα νερά. Ξέφυγα φέτος, ξέφυγα συναισθηματικά κυρίως. Ξεφεύγω ακόμα.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Μετακομίζω που λες και βρίσκω φωτογραφίες, γράμματα, σιντι, πέτρες, αφιερώσεις. Και γενικά φεύγω.</div><div style="text-align: justify;">Φεύγω από το σπίτι,που όπου και να κοιτάξεις κάτι σου θυμίζει. </div><div style="text-align: justify;">Σου ξυπνάνε αναμνήσεις για ανθρώπους που αγάπησες, που σ'αγαπησαν, που έχασες, που έχεις, που μάλωσες, που φιλοξένησες.</div><div style="text-align: justify;">Γέννησε και η Πέλα. Η Πέλα είναι το πρώτο άτομο που γνώρισα εδώ. Και χθες έβλεπα το παιδί της. Και τώρα κοιτάω το σπίτι. Είναι αυτή που ξυπνούσαμε σε κωματώδεις καταστάσεις. Αυτή που παίρναμε το αυτοκίνητο για να πάμε Βουλγαρία σε ένα απόγευμα. (θα έρθει ποστ)</div><div style="text-align: justify;">Τελευταίο μου βράδυ. Τελευταίες ωρες που κάθομαι σε αυτό το μαγικό καναπέ με τον Νίκο (το λαπτοπ μου) και ακούω μουσικάρες. Σκέφτομαι. Όλα από το μυαλό μου το ρημάδι περνάνε. </div><div style="text-align: justify;">Σε αυτό το σπίτι ήρθα χαμένη. Το θυμάμαι σαν τώρα.. Χαμένη φεύγω. Όχι τόσο, αλλά πάλι στα σύννεφα.</div><div style="text-align: justify;">Όποιος ερχόταν εδώ, για 2, 3 μέρες 4 όσο τέλος πάντων, κατέληγε να μένει τις διπλές μέρες, τις τριπλές κ.ο.κ. Το ρεκορ είναι 12. </div><div style="text-align: justify;">Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα, ότι δεν θα ξανάρθω. Ήθελα πολύ να φύγω, το είχα ξαναπεί, είχα κουραστεί. Αυτούς όμως τους 3 μήνες που πηγαινοερχόμουν, συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν το καταφύγιο μου. Ο χώρος μου, η ηρεμία μου.</div><div style="text-align: justify;">Η καρδιά μου πονάει. </div><div style="text-align: justify;">Αλλάζω σελίδα. Και ήθελα να αλλάξω, αλλά τώρα που ήρθε η ώρα, δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω όσο πρέπει. Κυρίως με φοβίζει ότι ξέρω ότι πρέπει.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><br />
<div style="text-align: justify;"><br />
</div></div>Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-85500451524062979742011-11-24T19:38:00.000+02:002011-11-24T19:38:51.623+02:00Αυτό μόνο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;">Αν όλοι λέγαμε αυτό που αισθανόμαστε και δεν καταπιέζαμε θέλω, παράπονα, έρωτα, θλίψη. έλειψη.. θα ήμασταν όλοι καλύτεροι άνθρωποι.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Δεν είναι και δύσκολο.</div><div style="text-align: justify;"> Για παράδειγμα, μου λείπεις.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><br />
</div>Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-61954090867419168472011-11-23T20:12:00.000+02:002011-11-23T20:12:18.555+02:00για..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfM1nMj_x2wN9YdU_3-JOAlwy3A-bU_481N5AeHfw9dxc37Rx_JFxV1rqyFoJwCWNPZRA07WKbrc0Q663DGPCZBMarbzJBeQKSIJLK5W41P9JFE0XY7MMNB86xs70w-P65MZseesLTm54/s1600/%25CF%2580%25CF%2586%25CF%2586%25CF%2586.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfM1nMj_x2wN9YdU_3-JOAlwy3A-bU_481N5AeHfw9dxc37Rx_JFxV1rqyFoJwCWNPZRA07WKbrc0Q663DGPCZBMarbzJBeQKSIJLK5W41P9JFE0XY7MMNB86xs70w-P65MZseesLTm54/s400/%25CF%2580%25CF%2586%25CF%2586%25CF%2586.png" width="400" /></a></div><br />
</div>Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-42457012191378413352011-11-08T00:11:00.003+02:002011-11-08T00:16:40.936+02:0012:11<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;">Είναι από αυτές τις μέρες που βλέπεις μία ταινία και ξαφνικά ξυπνάνε όλα τα συναισθήματα. Όλα τα καταπιεσμένα συναισθήματα για την ακρίβεια. Μην γελιόμαστε, είσαι ήδη σε μία περίεργη κατάσταση, το ξέρεις, απλά προσπαθείς για μία ακόμα φορά να το καταπιέσεις, να το πνίξεις.</div><div style="text-align: justify;"><u>Τέτοιος άνθρωπος είμαι και εγώ. </u></div><div style="text-align: justify;">Νιώθεις τα συναισθήματα να σε πνίγουν, να σε τυλίγουν τόσο σφιχτά, έτσι ώστε να μην μπορείς να πάρεις ανάσα. Στο στήθος, εκεί.. νιώθεις ότι έχει κάτσει από πάνω σου ο πιο παχύς άνθρωπος. Σε τρώει. Δεν φωνάζεις, δεν κλαις, απλά φοβάσαι.. Εύχεσαι απλά να τελειώσει. Ενοχές, τύψεις, προσμονή.. Νιώθεις την ψυχή σου να κλαίει, χωρίς να υπάρχουν συγκροτημένες σκέψεις στο μυαλό σου.</div><div style="text-align: justify;">Όταν τελικά ηρεμήσεις λίγο από όλο αυτό, εννοείται πως είσαι τόσο ψυχαναγκαστικός τύπος, που βάζεις τα πιο γαμημένα τραγούδια για να συνεχίσεις σε αυτό το φαύλο κύκλο. Ψάχνεις απεγνωσμένα λίγο αλκοόλ και δεν βρίσκεις ούτε μία γουλιά για να αγαλϊάσεις τα μέσα σου. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/Pm6IXg1oEL4?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Ξενερώνουμε με την κομματάρα; (Να μην) </div></div>Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-24063463129037777792011-07-06T02:24:00.000+03:002011-07-06T02:24:39.277+03:00Μία μέρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;">Σήμερα με έπιασε μια γλυκιά μελαγχολία. Προσπάθησα να αφήσω κενό το μυαλό μου μέχρι την αυριανή μέρα και να μην σκεφτώ.</div><div style="text-align: justify;">Ξύπνησα, έφτιαξα ένα καφέ, πήγα στο μπαλκόνι μου και έκανα 2 τσιγάρα κοιτώντας το κενό. Γύρισα στο κρεβάτι μου και κοιτούσα το κενό.</div><div style="text-align: justify;">Μικρές ασχολίες, χωρίς στην πραγματικότητα να σκέφτομαι.</div><div style="text-align: justify;">Βγήκα έκανα μία γύρα με μουσική στα αυτιά.</div><div style="text-align: justify;">Πήρα την Μαρία για καφέ. Πήγαμε σε ένα καινούριο καφέ και ήμασταν δυο μας. Ήπια δύο καφέδες, έκανα 6 τσιγάρα. Είπαμε κάποια κουτσομπλολιά, αναλύσαμε το στομαχικό πρόβλημα της Μαρίας, συμφωνήσαμε πως δεν έχουμε καταλάβει καλοκαίρι και φύγαμε.</div><div style="text-align: justify;">Στο δρόμο για το σπίτι πάλι μουσική στα αυτιά.</div><div style="text-align: justify;">Ξεντύθηκα, έφαγα.</div><div style="text-align: justify;">Άκουσα μία συζήτηση και είπα στον εαυτό μου, "αύριο."</div><div style="text-align: justify;">Έβαλα μουσική στα αυτιά και πήγα στο μπάνιο. Έκατσα και άναψα τσιγάρο κοιτώντας τον καθρέφτη. Και άλλο ένα.</div><div style="text-align: justify;">Γύρισα στο δωμάτιο. </div><div style="text-align: justify;">Μικρές ασχολίες, χωρίς στην πραγματικότητα να σκέφτομαι.</div><div style="text-align: justify;">Μουσική στα αυτιά, κλειστά τα μάτια και δημιούργησα ένα πλασματικό κόσμο. Όμορφο.</div><div style="text-align: justify;">Βγήκα στην βεράντα. Κλειστά τα μάτια. Μουσική στα αυτιά. Δύο τσιγάρα.</div><div style="text-align: justify;">Δάκρυσα χωρίς να σκέφτομαι.</div><div style="text-align: justify;">Γύρισα και γράφω με μουσική στα αυτιά.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/QXYM6-X8c3o?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div>Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-47128140139490204082011-07-04T01:03:00.000+03:002011-07-04T01:03:07.042+03:00Κολλήματα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;">Οι άνθρωποι διαχωρίζονται σε κατηγορίες. Δεν θα μιλήσω για την εθνικότητα ή το χρώμα , τις ταξικές διαφορές, την μόρφωση και όλα αυτά. Αλλά για την διαφορετικότητα σε πολύ απλούστερα θέματα. </div><div style="text-align: justify;">Πρώτο και βασικό είναι η μουσική.</div><div style="text-align: justify;">"Τι μουσική ακούς;" Κατά τη γνώμη μου ή βλακέστερη ερώτηση που μπορεί να υπάρξει.</div><div style="text-align: justify;">Θεωρείται "ντροπή" να ακούς ελληνικά τραγούδια, ιδιαίτερα εμπορικά και λαϊκά. Είσαι κατώτερος διανοητικά; Δεν το καταλαβαίνω. Αν κάνεις το λάθος π.χ και πεις ακούω Βανδή, είσαι ο πιο τελευταίος μαλάκας και γαμιέσαι.</div><div style="text-align: justify;">Προσωπικά, αν με ρωτήσεις τι μουσική ακούω, θα σου απαντήσω ότι δεν ξέρω. Ακούω ότι μου αρέσει και τέλος. Για παράδειγμα δεν ακούω πριόνια. Τι σημαίνει; Ότι όποιος ακούει παύει να είναι φίλος και τον παραγκωνίζω; Δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβω αυτήν την εμμονή γιατί πολύ απλά δεν με επηρεάζει στη ζωή μου. Δέχομαι την διαφορετικότητα του καθενός και τέλος.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Το προηγούμενο Σάββατο βρέθηκα σε κάτι βουνά που γινόταν ένα πάρτυ, με ακούσματα που δεν μου άρεσαν και πραγματικά αν δεν είχε κωλόκρυο, θα καθόμουν χωρίς παράπονα γιατί είναι εκεί οι άνθρωποι που έχω επιλέξει για φίλους μου. Κόβω όμως το ξερό μου, ότι αν έλεγα σε έναν από αυτούς (δεν εννοώ τους φίλους) πάμε σε ένα κωλομάγαζο που παίζει Καρρά, θα με κοιτούσαν σαν την χειρότερη σιχαμερή σκουλικαντέρα.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Για να μην το ζαλίζω, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι οι άνθρωποι είναι κολλημένοι, τραγικά κολλημένοι. Και δεν είναι το θέμα ότι δεν θα σε ακολουθήσουν σε κάτι που γουστάρεις έστω και μία φορά, αλλά θα σε κατηγοριοποιήσουν και θα σε κράξουν λες και τους σκότωσες το σκύλο. <br />
<br />
Για την συνέχεια, έχω την πολιτική, τις ομάδες ποδοσφαίρου, τα μαγαζιά που θα συχνάσεις, τις ταινίες που θα δεις και ίσως κάποια ακόμα που τώρα δεν μπορώ να σκεφτώ.<br />
<br />
</div><div style="text-align: justify;">Ο καθένας από μας ακούει τη μουσική του, έχει μάλλον κάποια ομάδα, ανήκει ή δεν ανήκει σε ένα κόμμα, αράζει σε μαγαζιά κ.ο.κ</div><div style="text-align: justify;">Δεν σημαίνει κάτι ρε φίλε. Στη ζωή να είσαι ανοιχτός. Πήγαινε άκουσε τα μεταλ σου για παράδειγμα, αλλά πήγαινε και μία φορά στα μπουζούκια αν στο ζητήσει ένα φιλαράκι, ή κάτσε στο άργκο αν πάλι στο ζητήσει κάποιος. Πήγαινε να δεις ένα ματσ του παναθηναϊκού και θα έρθει και ο άλλος να δει ένα της Αελ. Σταμάτα να κριτικάρεις και να κράζεις ανθρώπους που είναι διαφορετικοί.</div><div style="text-align: justify;">Με άλλα λόγια, ρατσισμός υπάρχει παντού. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><i>Η όποια ομοιότητα είναι συμπτωματική, απλά λέω.</i></div></div>Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-41273279362794804912011-06-29T00:52:00.000+03:002011-06-29T00:52:05.646+03:00προσωπικό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;">Το θέμα μου για ακόμα μία φορά, λυπάμαι αλλά δεν θα είναι το πιο ευχάριστο και αστείο. Μάλλον δεν έχω την ικανότητα να γράφω όταν είμαι χαρούμενη. Ας είναι..</div><div style="text-align: justify;">Αναρωτιέμαι λοιπόν γιατί κακά πράγματα συμβαίνουν σε καλούς ανθρώπους.</div><div style="text-align: justify;">Θα μου πεις εσύ τώρα, αυτά τα ηλίθια, τύπου μέσα στη ζωή είναι όλα και αυτά συμβαίνουν.. Και αυτό που έχω να σου απαντήσω εγώ με τη σειρά μου είναι "Χέσε μας, αρνούμαι να το δεχτώ και α γαμήσου."</div><div style="text-align: justify;">Ίσως σκέφτομαι σαν 10 χρονών παιδάκι, αλλά έτσι αισθάνομαι.. και πιο μικρή, ένα κοριτσάκι που θέλει να πάει να κρυφτεί κάτω από την αγκαλιά της μαμάς του να κλαίει με λυγμούς λέγοντας της ότι φοβάται, ότι φοβάται πολύ.</div><div style="text-align: justify;">Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου, φοβάμαι, φοβάμαι πολύ. Δεν μου αρκεί καμία παρηγοριά, ότι όλα θα πάνε καλά. Θέλω να είμαι σίγουρη, ότι όλα θα πάνε καλά, ότι είναι όλα ένα κακό όνειρο και θα ξυπνήσω, χωρίς πόνο, απώλειες και ταλαιπωρία. </div><div style="text-align: justify;">Δεν θέλω να είμαι δυνατή, αλλά πρέπει να είμαι δυνατή.</div><div style="text-align: justify;">Στο μυαλό μου πάντα είχα κάτι σίγουρο, ότι και να συνέβαινε, ήξερα που να απευθυνθώ, που να στηριχτώ και όντως μαγικά πάντα αισθανόμουν μία σιγουριά, μία ζεστασιά, μία γαλήνη. Είχα σίγουρο ότι ποτέ δεν θα της συμβεί κάτι σοβαρό, πως πάντα θα είναι αυτή που θα μας στηρίζει σε όλα.<br />
Δεν έχω συνειδητοποιήσει τίποτα στην ουσία, τίποτα, δεν ξέρω τι πρέπει να συνειδητοποιήσω, δεν ξέρω αν μπορώ να περιμένω, δεν ξέρω.<br />
Δεν θέλω να γράψω άλλα, θέλω να βρω μία γωνία πάλι να κλάψω μόνη και να ονειρευτώ ότι όλα θα είναι καλά.<br />
Ήταν ένα προσωπικό, εγωιστικό ποστ, αλλά ήθελα έστω και μ' αυτό τον τρόπο κάπως να εκφραστώ.</div></div>Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-833511419413178012.post-8692025030851810952011-06-23T01:08:00.000+03:002011-06-23T01:08:45.844+03:00Ψίθυροι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;">Είναι οι φορές που θες τόσο πολύ να εκφραστείς. Να μιλήσεις να κλάψεις, να φωνάξεις, απλά να μιλήσεις. Δεν περιμένεις ο άλλος να σου συμπαρασταθεί, απλά θέλεις να ξεσπάσεις, να το βγάλεις από μέσα σου, χωρίς συμβουλές και κριτικές. Θες να εξωτερικεύσεις τη φωνή μέσα σου.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div>Ονειροπαγίδαhttp://www.blogger.com/profile/01794047306339266973noreply@blogger.com0