Σάββατο 7 Απριλίου 2012

Στα δώσα όλα

Ξυπνάω τις τελευταίες 4 μέρες με πόνο στο στήθος και ανεξήγητο άγχος.
Θυμάμαι πως τελείωσε.
Μου φαίνεται ότι πέρασε αιώνας και υποφέρω.
Δεν μ' αρέσει η καινούρια πραγματικότητα, αυτή η αλλαγή.
Μπορώ να πω με σιγουριά πως την μισώ.
Στις 4 Οκτωβρίου, πριν 6 μήνες δηλαδή, σηκώθηκα βαριεστημένα να πάω για την πρακτική μου "εργασία" χωρίς να περιμένω τίποτα. "Ας τελειώνει" Αυτό σκεφτόμουν.
6 μήνες μετά, έρχομαι να σας πω ότι "ας μην τελείωνε ΠΟΤΕ" πραγματικά.
Ήμουν ευτυχισμένη. Η ευτυχία είναι στιγμές και εγώ για 6 ολόκληρους μήνες αισθανόμουν αληθινά ευτυχισμένη, χωρίς να το καταλαβαίνω.
Ξυπνούσα 6 η ώρα και δεν ένιωθα κούραση και αν ακόμα ένιωθα και την εξέφραζα, ήταν απλά για να γκρινιάξω. Δεν με νοιαζε. Ήθελα απλά να δω τα μούτρα τους. Να δω σπασμένο καλοριφέρ, στράβες, καφέδες, στρουμφάκια. Να ακούσω τι έκαναν την προηγούμενη μέρα.
Μου λείπουν τα μούτρα τους.
Πότε άνθρωπος δεν έχει αγαπήσει τόσο πολύ μία βεράντα, ο θεός να την κάνει. Μου λείπει. Και μου λείπει πολύ.. Όχι η βεράντα, αλλά αυτό ..
Πότε άνθρωπος δεν περίμενε να έρθει Τρίτη.
Επίσημα ανακοινώνω πως ποτέ η Τρίτη δεν θα είναι ίδια. Δεν ξέρω καν αν τη θεωρώ μέρα ή απλά μια θεότητα.
Γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, που για ένα περίεργο λόγο αγαπώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Όχι ψεύτικα και μαλακισμένα, αλλά αληθινά και καψούρικα.
Και τώρα νιώθω κενή και συγχρόνως γεμάτη.
Ευχαριστώ. Και ευχαριστώ τόσο.



Στον Βαγγέλη, τη Βάσω, την Βίκυ, την Άσπα, την Γιώτα.

Στα τσίπουρα που ελπίζω να έρθουν...

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Σιωπή

Με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε. Με ρώτησε αυτό ακριβώς που ρωτάω κάθε μέρα στον ευατό μου.
Δεν είναι χαζός, όλα τα καταλαβαίνει.
Δεν έβγαινε μιλιά. Κόμπος ο λαιμός και ξεροκατάπινα.
Ανέβηκα πάνω του και έκλαιγα.
Τίποτα δεν βγήκε πάλι.
Αργότερα πνιχτά δάκρυα.