Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Απουσίες

Σε δέκα μέρες κλείνω ένα χρόνο από την τελευταία θεραπεία μου. Η αλήθεια; Δεν έχω καταλάβει πως πέρασε όλο αυτό το διάστημα, τι έγινε και τι γίνεται.
Αυτός ήταν ένας  μικρός πρόλογος άσχετος και σχετικός.

Στις 16 Αυγούστου παντρεύτηκε η κολλητή μου φίλη που για διάφορους λόγους δεν είναι πια κολλητή.
Σκέφτηκα πολλές φορές να μην πάω, για την ακρίβεια πιο πολύ το είπα, παρά το πίστεψα. Από την αρχή ήξερα ότι θα ήμουν εκεί. Φυσικά και δεν το μετάνιωσα, δεν γινόταν να λείπω. Μία μικρή ζωή περάσαμε μαζί.
Όλο αυτό το διάστημα σκεφτόμουνα όλα αυτά που γίνανε και γιατί και είναι άδικο και μπλα μπλα.. Και τι θα πάω να κάνω εκεί και δεν έχω πια σχέση με κανέναν.
Την στιγμή που την είδα νύφη απλά έφευγαν τα δάκρυα. Πόσα πολλά σκέφτηκα.
Δεν είμαι πια μέλος και μέρος όλου αυτού και με πείραξε.
Και στεναχωριόμουν που δεν είχα πια τις φίλες μου και ανθρώπους που θεωρούσα δικούς μου.
Κατά τη διάρκεια σκεφτόμουνα μήπως να κάνω άλλη μία προσπάθεια;
Όταν με είδε έξω από την εκκλησία είπε, "αν δεν ερχόσουν τελειώναμε" ή κάτι τέτοιο..
Σε σκεφτόταν μου είπε ο Α.
Και ξανά και ξανά, ίσως να κάνω μία προσπάθεια ξανά..
Όλα ήταν περίεργα.
Δεν μπορώ να αναλύσω τις σκέψεις και τις εικόνες, αυτά που εισέπραξα εκείνη την μέρα, που με φτάσανε ως εδώ, αλλά με έφτασαν..
Στα καλά και στα κακά.
Έτσι είναι οι φιλίες, έτσι είναι οι άνθρωποι που σε νοιάζονται.
Που ήταν όλοι αυτοί όταν τους χρειαζόμουν;
Ποιος ήρθε μία φορά στο νοσοκομείο να με δει; στο σπίτι;
Που ήταν το τηλέφωνο για να μάθουν πως είμαι, πως πάω; Που είναι ακόμα;
"Ρε Γιάννα που είναι οι φίλοι τις Γεωργίας, γιατί δεν έχει έρθει κανένας στο σπίτι;"
Το άκουσα τυχαία.
Εκείνη τη μέρα το κατάλαβα και εκείνη τη μέρα άλλαξε το μέσα μου.
Και τελικά όσο και να παλεύω .. για ποια προσπάθεια μιλάω;
Καμία κακία, απλά..
Έκανα αυτό που ένιωθα και μάλλον είναι και το τελευταίο.
Τελείωσα με αυτήν την ιστορία.
Καλή καρδία.



Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Μηχανισμοί

Ευτυχώς που μπορώ να κλάψω. Το έχω πια καταλάβει. Αυτό είναι το λυτρωτικό μου. Η ψυχή μου συνδέεται με τα μάτια μου. Και αυτό είναι καλό. Αυτό είναι που νομίζω με έσωζε, με έσωσε και ελπίζω να συνεχίσει να με σώζει, από την κατάρρευση ψυχής.
Είναι όλες αυτές οι στιγμές που νιώθεις ότι θα σπάσει το μέσα σου, είναι που σε αυτόν τον κόσμο, γεννηθήκαμε και θα πεθάνουμε μόνοι. 
Πριν πολλά πολλά χρόνια σε μία ξαπλώστρα στο καλαμάκι βρέθηκε να μου λέει αυτήν τη φράση μία κοπέλα. Είχα θυμώσει τόσο πολύ με αυτή τη δήλωση. Νευρίασα και προσπαθούσα να υπερασπιστώ με σθένος την αντίθετη άποψη. Μάταια προσπαθούσε να μου εξηγήσει, ότι αυτό δεν συμβαίνει επειδή δεν υπάρχει αγάπη, αλλά γιατί δυστυχώς, δεν μπορεί ποτέ και κανείς να βοηθήσει τον άλλο, όσο και να το θέλει.
Μετά από χρόνια και ενώ προσπαθούσα να αρνηθώ ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει, παραδέχτηκα πόσο δίκιο είχε. Όχι τώρα, έχω και εγώ πολλά χρόνια. Ζεις δηλαδή μόνος σου σε ένα σώμα, με ένα μυαλό και μία καρδιά. Δεν έχεις δύο από αυτά, μονάχα ένα. 
Εκεί λοιπόν έρχεται και αυτή η αναζήτηση που ο καθένας πετυχαίνει πάλι με έναν μοναδικό τρόπο. Εκεί έρχονται οι άμυνες και εκεί είναι που ορισμένοι άνθρωποι έρχονται και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ότι μπορεί να έχουν στο κεφάλι και στην καρδιά τους και "σπάνε".
Έρχομαι λοιπόν ξανά στην αρχή και επαναλαμβάνω.
Ευτυχώς που μπορώ να κλάψω. Είναι ο δικός μου, μοναδικός τρόπος άμυνας...