Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

κάτι ήθελα να πω (;)

Ουφ. Σήμερα δεν είναι μία φορτισμένη συναισθηματικά μέρα. Τον τελευταίο καιρό έχω πολλές από αυτές, αλλά σήμερα όχι. Είμαι όμως ξαπλωμένη στο κρεβάτι από τις έξι (6) και θυμάμαι ότι είναι κυριακή, δηλαδή δύο (2) μέρες πριν έρθει η τρίτη, δηλαδή μία (1) μέρα πριν βυθιστώ για τις επόμενες.
Έχασα και θα χάσω πολλές τρίτες αυτό το χρόνο ελπίζοντας πως δεν θα χάσω άλλες για τα επόμενα χρόνια. Ποτέ δεν φαντάστηκα πόσο δύσκολο θα είναι σωματικά, σίγουρα όμως δεν φαντάστηκα πόσο δύσκολο είναι ψυχικά. Παλεύω καθημερινά με τις πιο άσχημες σκέψεις, φόβους, που φυσιολογικό είναι φαντάζομαι. Παλεύω όμως καθημερινά με τον ίδιο μου τον ευατό , με το παρελθόν μου και το μέλλον μου. Θυμάμαι το παραμικρό λάθος που έχω κάνει στη ζωή μου και με μαστιγώνω. Δεν θα το κρύψω ότι πολλές φορές σκέφτηκα ότι τιμωρήθηκα για άσχημα πράγματα ή σκέψεις. Φυσικά υπάρχει και η όμορφη βερσιόν, ότι όλο αυτό γίνεται για να είμαι κάποια στιγμή ελεύθερη από όλα αυτά που μου πνίγουν τη ζωή.
Γύρισα να δω τι έγραψα και με έπιασαν τα γέλια.. συγχυσμένο μυαλό και καρδιά.
Έχω τόσο πολλά που θέλω να πω, αλλά για ακόμα μία φορά το μυαλό μου μπουκώνει από τις πολλές πληροφορίες, από τα ανάμεικτα συναισθήματα. Αφήνω λοιπόν αυτό εδώ το ποστ να υπάρχει για να θυμηθώ την επόμενη φορά ότι κάτι θέλω να πω, δεν ξέρω πότε, αλλά κάποια στιγμή θέλω να πω. Κάποια στιγμή που το μυαλό μου θα έχει καθαρίσει και θα μπορέσω να πω.

Αν γκουγκλάρεις πλέον how to green mile your alter ego κάτι θα βρεις. δάκρυα κάθε φορά.