Δεν είναι ο κόσμος μου αυτός

Τον τελευταίο καιρό δεν μπορεί η καρδιά μου να αντέξει αυτή τη δυστυχία.
Ανθρώπους που στέκονται στην βροχή για το κωλο 20λεπτο μας.
Ανθρώπους που κοιμούνται σε πάρκινγκ, σε κουτιά, παγκάκια...
Παιδάκια ξυπόλυτα.
Ηλικιωμένους έξω από μαγαζιά περιμένοντας λίγη ελεημοσύνη.
Γενικά, αυτήν την αδικία. Τις άσχημες συμπεριφορές. .
Δεν μπορώ να διανοηθώ αυτήν την απάθεια.
Όλη την ασχήμια αυτού του κόσμου.
Και δεν το αντέχω. Με πιάνει τόση στεναχώρια που δεν μπορώ να κάνω κάτι δραστικό, ακόμα και κάτι μεγαλύτερο..
Κάθε βράδυ σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν να είχα μία υπερδύναμη. Και ενώ παλιά μπορεί να ζητούσα εγωιστικές μαλακίες, τώρα θα ζητούσα αυτήν που θα έβαζε κάτω την αδικία.
Δεν έχω όμως υπερδύναμη, δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Και δυστυχώς είμαι άνεργη για να βοηθήσω πολύ ακόμα και για τα απλά.
Οπότε κάνω το ελάχιστο που μπορώ.
Θα συνεχίσω λοιπόν να δίνω ότι έχω στον άνθρωπο που ζητάει λίγη ελεημοσύνη, χωρίς να σκέφτομαι ότι μπορεί να λέει ψέματα (καλά, όχι οτι και ποτέ το σκεφτόμουν).
Φάρμακα στο κοινωνικό ιατρείο.
Φαγητό. Δεν πετάω πια. Δεν είναι κόπος να το κρατήσεις και να το δώσεις. Ο καθένας απο μας μπορεί να το κάνει αυτό.
Ρούχα, οτιδήποτε μπορώ τέλος πάντων.
Δεν γράφω αυτό το κείμενο για να το παίξω "ιστορία", απλά αν υπάρχει έστω ένας άνθρωπος που το διαβάζει, εύχομαι να κάνει το ίδιο και άμα μπορεί και περισσότερο.
Τέλος εύχομαι κάποια πρωί να ξυπνήσουμε όλοι και να καταλάβουμε τι είναι σημαντικό σε αύτη τη ζωή.

τα χρόνια που πήγαν χαμένα

Πέρασαν 2 χρόνια κ 1 μέρα. 

Πως θα έπρεπε να το βλέπω αυτό;

Περνούσαν οι μέρες κ οι μήνες κ περίμενα κάτι να αλλάξει. 

Περίμενα τις καλές μέρες.. Κ δεν ερχόντουσαν, δεν ήρθαν. 

Πως θα έπρεπε να το βλέπω που πέρασαν τα χρόνια και ακόμα είμαι εδώ;

Έχω τύψεις που δεν αισθάνομαι χαρά που είμαι ζωντανή. 

Όμως πέρασαν 2 χρόνια. 

Όλα γύρω μου αλλάξανε. 

Η ζωή μου άλλαξε από εκείνη την μέρα. 

Δεν θα είμαι ποτέ ξανά το ίδιο. 

Είχε το τίμημα η διαδικασία της ίασης μου.  Στο σώμα, στην ψυχή.

Οπότε ας περιμένω.

Και περίμενα, περίμενα.. 

Σωματικά. Περίμενα.

Και μετά ήρθε και το ψυχολογικά. Και πάλι περίμενα.

Εκεί είναι που τους τελευταίους μήνες αναρωτιέμαι. 

Είναι ζωή αυτήν; 

Όχι. Δεν είναι. 

Μήπως πρέπει απλά να αποδεχτώ ότι θα ζω έτσι; 

Όχι. Δεν μπορώ. Δεν θέλω.

Δεν γίνεται να ζω έτσι. Δεν γίνεται να κρατιέμαι από στιγμές.

Η χθεσινή μέρα ήταν στο σώμα μου μια ανάμνηση των 2 περασμένων χρόνων. 

Ποσό θα κρατήσει όλο αυτό; 

Θα τελειώσει ποτέ; 

Κλείνω τα μάτια μου κ νομίζω πως είμαι 27. Αλλά δεν είμαι. Κ δεν θα ξανά είμαι ποτέ.

Πως θα έπρεπε λοιπόν να το βλέπω αυτό;

Ευχαριστώ που τέλειωσε όλο αυτό. 

Θέλω όμως τη ζωή μου πίσω. Απαιτώ μια αλλαγή. Την αξίζω. 

ένα κείμενο πριν

Αυτό είναι ένα κείμενο που έγραψα πριν 4 μήνες και κάτι.
Χθες το βράδυ έγραψα ένα άλλο.

*-Μετά από τόσο καιρό και μετά από αυτό που πέρασα, περίμενα να αλλάξει κάτι. Σαν να περίμενα να αποζημειωθώ για όλα αυτά.
Περίμενα διακαώς την μέρα που το σώμα μου θα επανέλθει και με αυτό θα στρώσει σιγά σιγά και η ψυχή μου.
Ένα μόνιμο άγχος.
Πρέπει να γίνω καλά. Αρρωσταίνει το μυαλό μου και αυτό δεν το αντέχω. Δεν μπορώ άλλο να μείνω δυνατή. Σπάω. Έρχονται και νέες φοβίες και νέες σκέψεις και νέα συμπεράσματα.
Τα μάτια μου είναι μόνιμα συνδεδεμένα με το μέσα μου. Δεν θέλω να κλάψω άλλο. Βγαίνουν παντού, συνέχεια.
Βλέπω συνέχεια το παρελθόν μου, γιατί δεν μπορώ να δω το μέλλον μου.
Γιατί συμβαίνει όλο αυτό;

Πάρα πολλά από αυτά που πίστευα, δεν υπάρχουν.

Οι φίλοι μου φύγανε, δεν ζούμε στην ίδια πόλη, (οι περισσότεροι) και άλλους που νόμιζα για δικούς μου ανθρώπους, δεν ξέρω τι είναι τελικά. Δεν μπορώ ακόμα να ξεχωρίσω καλά.

Και πάνε όλα στραβά,
Πονάω. Γιατί; 

Σκέφτομαι πόσο δειλή είμαι που δεν φεύγω.

Να αρχίσω από το μηδέν.

Αλλά που να πάω, πως; Δεν μπορώ να κάνω 50 μέτρα χωρίς να υποφέρω. -*

        (Δεν ήξερα ακόμα γιατί εξακολουθώ να μην γίνομαι καλά.)

Αυτό έγραψα πριν 4 μήνες λοιπόν και αυτές είναι οι σημερινές παρενθέσεις.

Ντρεπόμουν να το ανεβάσω για να μην γίνω γραφική μιας και έχω ξανά πει ίδια λόγια.
Γιατί τότε δεν είχε έρθει η ψυχολογική πτώση και γιατί πέρασε άλλος ένας γαμημένος χρόνος και δυστυχώς η ιστορία δεν τελείωσε.
Και γιατί, τα γιατί είναι άπειρα.


Σήμερα θέλω να το κάνω.
Θέλω να το κάνω γιατί πέρασαν 2 χρόνια.
Γιατί γίνανε πολλά, γιατί με πλήγωσαν και με πείραξαν πολλά, γιατί άλλαξα,
γιατί δεν μιλάω και θα εξακολουθήσω να μην το κάνω.
Γιατί πριν λίγες μέρες, βρήκα έναν από αυτούς τους "δικούς μου" και χωρίς
να το επιδιώξω, ακούγοντας τα σ΄ αγαπώ και θα είμαι δίπλα σου όταν με χρειαστείς κατάφερα να πω.
-Που ήσουν όταν σε είχα ανάγκη; Έχεις ιδέα πόσο πληγώθηκα;
Γιατί δεν έχει καμία αξία.

Δεν ντρέπομαι πια να το ανεβάσω.
Γιατί θυμάμαι και θα θυμάμαι πάντα.

"που είναι όλοι οι φίλοι της Γεωργίας; Γιατί δεν έρχεται  κανένας να την δει;"


Δεν θα ξεχάσω όμως και ανθρώπους μου. Και ας είναι λίγοι. Και ξέρουν αυτοί ποιοι είναι.

Τέλος ευχαριστώ εσένα που δεν έφυγες στιγμή.