τα χρόνια που πήγαν χαμένα

Πέρασαν 2 χρόνια κ 1 μέρα. 

Πως θα έπρεπε να το βλέπω αυτό;

Περνούσαν οι μέρες κ οι μήνες κ περίμενα κάτι να αλλάξει. 

Περίμενα τις καλές μέρες.. Κ δεν ερχόντουσαν, δεν ήρθαν. 

Πως θα έπρεπε να το βλέπω που πέρασαν τα χρόνια και ακόμα είμαι εδώ;

Έχω τύψεις που δεν αισθάνομαι χαρά που είμαι ζωντανή. 

Όμως πέρασαν 2 χρόνια. 

Όλα γύρω μου αλλάξανε. 

Η ζωή μου άλλαξε από εκείνη την μέρα. 

Δεν θα είμαι ποτέ ξανά το ίδιο. 

Είχε το τίμημα η διαδικασία της ίασης μου.  Στο σώμα, στην ψυχή.

Οπότε ας περιμένω.

Και περίμενα, περίμενα.. 

Σωματικά. Περίμενα.

Και μετά ήρθε και το ψυχολογικά. Και πάλι περίμενα.

Εκεί είναι που τους τελευταίους μήνες αναρωτιέμαι. 

Είναι ζωή αυτήν; 

Όχι. Δεν είναι. 

Μήπως πρέπει απλά να αποδεχτώ ότι θα ζω έτσι; 

Όχι. Δεν μπορώ. Δεν θέλω.

Δεν γίνεται να ζω έτσι. Δεν γίνεται να κρατιέμαι από στιγμές.

Η χθεσινή μέρα ήταν στο σώμα μου μια ανάμνηση των 2 περασμένων χρόνων. 

Ποσό θα κρατήσει όλο αυτό; 

Θα τελειώσει ποτέ; 

Κλείνω τα μάτια μου κ νομίζω πως είμαι 27. Αλλά δεν είμαι. Κ δεν θα ξανά είμαι ποτέ.

Πως θα έπρεπε λοιπόν να το βλέπω αυτό;

Ευχαριστώ που τέλειωσε όλο αυτό. 

Θέλω όμως τη ζωή μου πίσω. Απαιτώ μια αλλαγή. Την αξίζω.