Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

change

Δεν είναι τα μαλλιά που θα πέσουν και θα φαίνομαι άσχημη ή διαφορετική. Δεν είναι το βλέμμα των ανθρώπων που μ' αγαπάνε που θα αλλάξει. Είναι τα μαλλιά που θα πέσουν και θα φαίνομαι άρρωστη. Και χέστηκα αν θα φαίνομαι άρρωστη . Είναι ότι ξέρω ότι εκείνη την ήμερα που δεν θα δω τίποτα πάνω στο κεφάλι μου, που δεν θα πιάνω τίποτα, είναι και η μέρα που θα καταλάβω πως είμαι άρρωστη. και η ζωή μου αλλάζει. Και αλλάζει για πάντα.
Δεν έχουν σημασία αυτά θα μου πεις! Θα ζήσεις, όλα καλά. Και τι αν δεν μπορείς να κάνεις αυτό και τι αν δεν μπορείς να κάνεις το άλλο. Σιγά! Σημασία έχει ότι θα γίνεις καλά.
Δεν αμφιβάλλω καθόλου πως αυτό έχει σημασία. Και δεν θα γκρινιάξω για την ταλαιπωρία που θα φάω.. αν γίνω καλά.. θα γίνω καλά.. και ας πάρει μήνες και ας μην αντέχω και ας θέλω από σήμερα να τελειώσει.. δεν θα γκρινιάξω.
Και είναι εκείνη η μέρα που θα καταλάβω ότι είμαι άρρωστη και η ζωή μου αλλάζει. Και αλλάζει για πάντα. 
Και δεν θα γκρινιάξω για το τσιγάρο που τόσο αγαπώ, δεν θα γκρινιάξω για τα ξίδια, τα φαγητά, τους ελέγχους και το φόβο για τα επόμενα χρόνια. 
Δεν θα κλάψω γι' αυτά.
Θα κλάψω για την ανεμελιά που έχασα, την ανεμελιά που θα χάσω.
Για τον ήλιο και την θάλασσα. 
Για την αλμύρα πάνω μου στις 3 η ώρα το μεσημέρι και τον "κακό" ήλιο να με καίει. 
Για όλα αυτά που δεν θα μπορώ να χαρώ, χωρίς να σκεφτώ.
Και τέλος θα κλάψω γιατί δεν θα έχω αυτό για να το χαρώ.