Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

περίεργη μέρα

Λαμβάνεις ένα πολύ περίεργο email, αναρωτιέσαι το γιατί... έχουν περάσει δύο χρόνια από την τελευταία φορά που είχατε ανταλλάξει μία κουβέντα.Σε αναστατώνει για μία στιγμή, ήταν ο μεγάλος σου , ο πρώτος σου έρωτας. Είχες γράψει "ποίηση" γι' αυτόν, είχες αφιερώσει ατελείωτες ώρες να τον σκέφτεσαι , είχες, είχες.... και αφού περάσει λίγος καιρός, μια μέρα μαθαίνεις το γιατί, καταλαβαίνεις το γιατί....
Το προσκλητήριο δεν έρχεται στο σπίτι σου,(ευτυχώς), έρχεται στα αυτιά σου...
όπως και να το κάνεις είναι μια πόλύ περίεργη μέρα.... αλλα και πάλι νιωθω απεριγραπτη χαρα...

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου

Και τι γίνεται με μας που πάντα θα θυμόμαστε το παρελθόν;
Και τι γίνεται με μας που προσπαθούμε να το ξεχάσουμε και αυτό δεν μας αφήνει;
Υπάρχουν λες δεσμά με αυτό, ισχυρά; Σε αυτούς που το θυμούνται έρχεται πίσω και σε αυτούς που το ξεχνάνε δεν έρχεται ποτέ; Πως είναι η δουλειά;Πάει αλληλένδετα;
Έχω μία αίσθηση πως ζούμε σε ένα παράλληλο κόσμο, αυτο των ονείρων και αυτό που τώρα "νομίζουμε" πως ζούμε. Και τι γίνετε όταν η μία ζωή μπερδεύεται με την άλλη; Μήπως και αυτά είναι αλληλένδετα;


Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Αυτό

Ήμουν μπροστά στην τηλεόραση και άκουσα,αυτόματα άρχισα να κλαίω,σκέφτηκα την μάνα μου, τον πατέρα μου, την αδερφή μου.
Αλήθεια όλοι αυτοί δεν έχουν οικογένειες?Δεν τρέμουν, δεν φοβούνται μήπως αύριο είναι το δικό τους παιδί, ο δικός τους άνθρωπος?
Ναι, δεν τους γνώριζα προσωπικά αυτούς τους ανθρώπους, αλλά τους γνώριζα, τους ξέρω.Η ζωή είναι μια μπάλα και γυρίζει.
Σιχάθηκα τους κολλημένους, με την μπάλα, με την μουσική, με την πολιτική ,με τους μπάτσους, με όλα.
Σιχάθηκα τον ίδιο μου τον ευατό μου, που πλέον δεν σοκάρομαι, που αύριο θα το ξεχάσω και θα έρθει το επόμενο και πάλι θα το αντιμετωπίσω.
Στα τέτοια μου για την οικονομική κρίση, η κρίση είναι μέσα μας.

Λυπάμαι