Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Να μην το πεις

Θυμάστε τι έλεγα για την αλήθεια;
Καμιά φορά δεν μπορείς να την πεις γιατί φοβάσαι.
Καμιά φορα δεν μπορείς να την πεις γιατί προστατευείς κάποιον.
Αν η αλήθεια σου σε διαλύσει, λες το ψέμα σου.
Και το ψέμα σε διαλύει και αυτό.
Και φαύλος κύκλος.



¨Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα σ'αυτη τη ζωή είναι να είσαι αθώος και να φοβάσαι μην βγεις ένοχος.

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Μην το κουράζετε

Δεν μπορώ τα στημένα και τα πολλά πολλά στις σχέσεις των ανθρώπων. Γενικά, είτε είναι ερωτική, είτε φιλική, απλά γνωστοί, οποιαδήποτε σχέση και να είναι αυτή.
Τα πράγματα σ'αυτη τη ζωή είναι απλά, αλλά όχι πάντα κατανοητά. Για διάφορους λόγους, εμείς οι άνθρωποι αδυνατούμε να καταλάβουμε την αλήθεια, δεν θέλουμε να καταλάβουμε ή ακόμα χειρότερα.. θέλουμε να δώσουμε ευκαιρία, "μήπως δεν είναι αυτο που φαίνεται".  Γι'αυτό ξεκάθαρες κουβέντες. Μην κρύβετε, μην αφήνετε να αιωρείται μία κατάσταση και απλά ανοίξτε το ξερό σας και ΜΙΛΗΣΤΕ.
Η μεγαλύτερη ηλιθιότητα που έχει ειπωθεί, θα ειπωθεί και θα λέγεται για πάντα: "το έδειξα με τον τρόπο μου, δεν καταλαβαίνει;" 
-Όχι ρε γκαζμά ή κιούσπα (ή ότι προτιμάτε τέλος πάντων), ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ.

Όλη αυτή η έλλειψη ευθυνών, ειλικρίνειας και ευθύτητας έχει ως αποτέλεσμα να μας γίνονται τσουρέκια ή τα νευρά τσατάλια.

Με λίγα λόγια : Μην το κουράζετε.



Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Μετακόμιση

Υπάρχει συγκίνηση, υπάρχει φόβος, υπάρχει ελπίδα(;), υπάρχει.
Αυτή η χρονιά μου τάραξε τα νερά. Ξέφυγα φέτος, ξέφυγα συναισθηματικά κυρίως. Ξεφεύγω ακόμα.

Μετακομίζω που λες και βρίσκω φωτογραφίες, γράμματα, σιντι, πέτρες, αφιερώσεις. Και γενικά φεύγω.
Φεύγω από το σπίτι,που όπου και να κοιτάξεις κάτι σου θυμίζει.
Σου ξυπνάνε αναμνήσεις για ανθρώπους που αγάπησες, που σ'αγαπησαν, που έχασες, που έχεις, που μάλωσες, που φιλοξένησες.
Γέννησε και η Πέλα. Η Πέλα είναι το πρώτο άτομο που γνώρισα εδώ. Και χθες έβλεπα το παιδί της. Και τώρα κοιτάω το σπίτι. Είναι αυτή που ξυπνούσαμε σε κωματώδεις καταστάσεις. Αυτή που παίρναμε το αυτοκίνητο για να πάμε Βουλγαρία σε ένα απόγευμα. (θα έρθει ποστ)
Τελευταίο μου βράδυ. Τελευταίες ωρες που κάθομαι σε αυτό το μαγικό καναπέ με τον Νίκο (το λαπτοπ μου) και ακούω μουσικάρες. Σκέφτομαι. Όλα από το μυαλό μου το ρημάδι περνάνε.
Σε αυτό το σπίτι ήρθα χαμένη. Το θυμάμαι σαν τώρα.. Χαμένη φεύγω. Όχι τόσο, αλλά πάλι στα σύννεφα.
Όποιος ερχόταν εδώ, για 2, 3 μέρες 4 όσο τέλος πάντων, κατέληγε να μένει τις διπλές μέρες, τις τριπλές κ.ο.κ. Το ρεκορ είναι 12.
Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα, ότι δεν θα ξανάρθω. Ήθελα πολύ να φύγω, το είχα ξαναπεί, είχα κουραστεί. Αυτούς όμως τους 3 μήνες που πηγαινοερχόμουν, συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν το καταφύγιο μου. Ο χώρος μου, η ηρεμία μου.
Η καρδιά μου πονάει.
Αλλάζω σελίδα. Και ήθελα να αλλάξω, αλλά τώρα που ήρθε η ώρα, δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω όσο πρέπει. Κυρίως με φοβίζει ότι ξέρω ότι πρέπει.




Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Αυτό μόνο

Αν όλοι λέγαμε αυτό που αισθανόμαστε και δεν καταπιέζαμε θέλω, παράπονα, έρωτα, θλίψη. έλειψη.. θα ήμασταν όλοι καλύτεροι άνθρωποι.

Δεν είναι και δύσκολο.
Για παράδειγμα, μου λείπεις.






Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

για..


Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

12:11

Είναι από αυτές τις μέρες που βλέπεις μία ταινία και ξαφνικά ξυπνάνε όλα τα συναισθήματα. Όλα τα καταπιεσμένα συναισθήματα για την ακρίβεια. Μην γελιόμαστε, είσαι ήδη σε μία περίεργη κατάσταση, το ξέρεις, απλά προσπαθείς για μία ακόμα φορά να το καταπιέσεις, να το πνίξεις.
Τέτοιος άνθρωπος είμαι και εγώ. 
Νιώθεις τα συναισθήματα να σε πνίγουν, να σε τυλίγουν τόσο σφιχτά, έτσι ώστε να μην μπορείς να πάρεις ανάσα. Στο στήθος, εκεί.. νιώθεις ότι έχει κάτσει από πάνω σου ο πιο παχύς άνθρωπος. Σε τρώει. Δεν φωνάζεις, δεν κλαις, απλά φοβάσαι.. Εύχεσαι απλά να τελειώσει. Ενοχές, τύψεις, προσμονή.. Νιώθεις την ψυχή σου να κλαίει, χωρίς να υπάρχουν συγκροτημένες σκέψεις στο μυαλό σου.
Όταν τελικά ηρεμήσεις λίγο από όλο αυτό,  εννοείται πως είσαι τόσο ψυχαναγκαστικός τύπος, που βάζεις τα πιο γαμημένα τραγούδια για να συνεχίσεις σε αυτό το φαύλο κύκλο. Ψάχνεις απεγνωσμένα λίγο αλκοόλ και δεν βρίσκεις ούτε μία γουλιά για να αγαλϊάσεις τα μέσα σου. 




    Ξενερώνουμε με την κομματάρα; (Να μην)                               

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Μία μέρα

Σήμερα με έπιασε μια γλυκιά μελαγχολία. Προσπάθησα να αφήσω κενό το μυαλό μου μέχρι την αυριανή μέρα και να μην σκεφτώ.
Ξύπνησα, έφτιαξα ένα καφέ, πήγα στο μπαλκόνι μου και έκανα 2 τσιγάρα κοιτώντας το κενό. Γύρισα στο κρεβάτι μου και κοιτούσα το κενό.
Μικρές ασχολίες, χωρίς στην πραγματικότητα να σκέφτομαι.
Βγήκα έκανα μία γύρα με μουσική στα αυτιά.
Πήρα την Μαρία για καφέ. Πήγαμε σε ένα καινούριο καφέ και ήμασταν δυο μας. Ήπια δύο καφέδες, έκανα 6 τσιγάρα. Είπαμε κάποια κουτσομπλολιά, αναλύσαμε το στομαχικό πρόβλημα της Μαρίας, συμφωνήσαμε πως δεν έχουμε καταλάβει καλοκαίρι και φύγαμε.
Στο δρόμο για το σπίτι πάλι μουσική στα αυτιά.
Ξεντύθηκα, έφαγα.
Άκουσα μία συζήτηση και είπα στον εαυτό μου, "αύριο."
Έβαλα μουσική στα αυτιά και πήγα στο μπάνιο. Έκατσα και άναψα τσιγάρο κοιτώντας τον καθρέφτη. Και άλλο ένα.
Γύρισα στο δωμάτιο. 
Μικρές ασχολίες, χωρίς στην πραγματικότητα να σκέφτομαι.
Μουσική στα αυτιά, κλειστά τα μάτια και δημιούργησα ένα πλασματικό κόσμο. Όμορφο.
Βγήκα στην βεράντα. Κλειστά τα μάτια. Μουσική στα αυτιά. Δύο τσιγάρα.
Δάκρυσα χωρίς να σκέφτομαι.
Γύρισα και γράφω με μουσική στα αυτιά.



Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Κολλήματα

Οι άνθρωποι διαχωρίζονται σε κατηγορίες. Δεν θα μιλήσω για την εθνικότητα ή το χρώμα , τις ταξικές διαφορές, την μόρφωση και όλα αυτά. Αλλά για την διαφορετικότητα σε πολύ απλούστερα θέματα. 
Πρώτο και βασικό είναι η μουσική.
"Τι μουσική ακούς;" Κατά τη γνώμη μου ή βλακέστερη ερώτηση που μπορεί να υπάρξει.
Θεωρείται "ντροπή" να ακούς ελληνικά τραγούδια, ιδιαίτερα εμπορικά και λαϊκά. Είσαι κατώτερος διανοητικά; Δεν το καταλαβαίνω. Αν κάνεις το λάθος π.χ και πεις ακούω Βανδή, είσαι ο πιο τελευταίος μαλάκας και γαμιέσαι.
Προσωπικά, αν με ρωτήσεις τι μουσική ακούω, θα σου απαντήσω ότι δεν ξέρω. Ακούω ότι μου αρέσει και τέλος. Για παράδειγμα δεν ακούω πριόνια. Τι σημαίνει; Ότι όποιος ακούει παύει να είναι φίλος και τον παραγκωνίζω; Δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβω αυτήν την εμμονή γιατί πολύ απλά δεν με επηρεάζει στη ζωή μου. Δέχομαι την διαφορετικότητα του καθενός και τέλος.

Το προηγούμενο Σάββατο βρέθηκα σε κάτι βουνά που γινόταν ένα πάρτυ, με ακούσματα που δεν μου άρεσαν και πραγματικά αν δεν είχε κωλόκρυο, θα καθόμουν χωρίς παράπονα γιατί είναι εκεί οι άνθρωποι που έχω επιλέξει για φίλους μου. Κόβω όμως το ξερό μου, ότι αν έλεγα σε έναν από αυτούς (δεν εννοώ τους φίλους) πάμε σε ένα κωλομάγαζο που παίζει Καρρά, θα με κοιτούσαν σαν την χειρότερη σιχαμερή σκουλικαντέρα.

Για να μην το ζαλίζω, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι οι άνθρωποι είναι κολλημένοι, τραγικά κολλημένοι. Και δεν είναι το θέμα ότι δεν θα σε ακολουθήσουν σε κάτι που γουστάρεις έστω και μία φορά, αλλά θα σε κατηγοριοποιήσουν και θα σε κράξουν λες και τους σκότωσες το σκύλο. 

Για την συνέχεια, έχω την πολιτική, τις ομάδες ποδοσφαίρου, τα μαγαζιά που θα συχνάσεις, τις ταινίες που θα δεις και ίσως κάποια ακόμα που τώρα δεν μπορώ να σκεφτώ.

Ο καθένας από μας ακούει τη μουσική του, έχει μάλλον κάποια ομάδα, ανήκει ή δεν ανήκει σε ένα κόμμα, αράζει σε μαγαζιά κ.ο.κ
Δεν σημαίνει κάτι ρε φίλε. Στη ζωή να είσαι ανοιχτός. Πήγαινε άκουσε τα μεταλ σου για παράδειγμα, αλλά πήγαινε και μία φορά στα μπουζούκια αν στο ζητήσει ένα φιλαράκι, ή κάτσε στο άργκο αν πάλι στο ζητήσει κάποιος. Πήγαινε να δεις ένα ματσ του παναθηναϊκού και θα έρθει και ο άλλος να δει ένα της Αελ. Σταμάτα να κριτικάρεις και να κράζεις ανθρώπους που είναι διαφορετικοί.
Με άλλα λόγια, ρατσισμός υπάρχει παντού. 

Η όποια ομοιότητα είναι συμπτωματική, απλά λέω.

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

προσωπικό

Το θέμα μου για ακόμα μία φορά, λυπάμαι αλλά δεν θα είναι το πιο ευχάριστο και αστείο. Μάλλον δεν έχω την ικανότητα να γράφω όταν είμαι χαρούμενη. Ας είναι..
Αναρωτιέμαι λοιπόν γιατί κακά πράγματα συμβαίνουν σε καλούς ανθρώπους.
Θα μου πεις εσύ τώρα, αυτά τα ηλίθια, τύπου μέσα στη ζωή είναι όλα και αυτά συμβαίνουν.. Και αυτό που έχω να σου απαντήσω εγώ με τη σειρά μου είναι "Χέσε μας, αρνούμαι να το δεχτώ και α γαμήσου."
Ίσως σκέφτομαι σαν 10 χρονών παιδάκι, αλλά έτσι αισθάνομαι.. και πιο μικρή, ένα κοριτσάκι που θέλει να πάει να κρυφτεί κάτω από την αγκαλιά της μαμάς του να κλαίει με λυγμούς λέγοντας της ότι φοβάται, ότι φοβάται πολύ.
Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου, φοβάμαι, φοβάμαι πολύ. Δεν μου αρκεί καμία παρηγοριά, ότι όλα θα πάνε καλά. Θέλω να είμαι σίγουρη, ότι όλα θα πάνε καλά, ότι είναι όλα ένα κακό όνειρο και θα ξυπνήσω, χωρίς πόνο, απώλειες και ταλαιπωρία. 
Δεν θέλω να είμαι δυνατή, αλλά πρέπει να είμαι δυνατή.
Στο μυαλό μου πάντα είχα κάτι σίγουρο, ότι και να συνέβαινε, ήξερα που να απευθυνθώ, που να στηριχτώ        και όντως μαγικά πάντα αισθανόμουν μία σιγουριά, μία ζεστασιά, μία γαλήνη. Είχα σίγουρο ότι ποτέ δεν θα της συμβεί κάτι σοβαρό, πως πάντα θα είναι αυτή που θα μας στηρίζει σε όλα.
Δεν έχω συνειδητοποιήσει τίποτα στην ουσία, τίποτα, δεν ξέρω τι πρέπει να συνειδητοποιήσω, δεν ξέρω αν μπορώ να περιμένω, δεν ξέρω.
Δεν θέλω να γράψω άλλα, θέλω να βρω μία γωνία πάλι να κλάψω μόνη και να ονειρευτώ ότι όλα θα είναι καλά.
Ήταν ένα προσωπικό, εγωιστικό ποστ, αλλά ήθελα έστω και μ' αυτό τον τρόπο κάπως να εκφραστώ.

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Ψίθυροι

Είναι οι φορές που θες τόσο πολύ να εκφραστείς. Να μιλήσεις να κλάψεις, να φωνάξεις, απλά να μιλήσεις. Δεν περιμένεις ο άλλος να σου συμπαρασταθεί, απλά θέλεις να ξεσπάσεις, να το βγάλεις από μέσα σου, χωρίς συμβουλές και κριτικές. Θες να εξωτερικεύσεις τη φωνή μέσα σου.

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Αγανακτισμένοι

Δεν είμαι καθόλου καλά και αυτή η χρονιά γαμιέται και δεν το διαπραγματεύομαι.
Δεν θα μιλήσω για τίποτα, δεν θέλω, δεν μπορώ.

Μόνο αυτό.
Θα έρθει η μέρα που εμείς οι υπομονετικοί και τα κορόιδα που τα καταπίνουμε όλα αμάσητα θα ξεράσουμε στα μούτρα σας παλιοκουφάλες.

Καλή ζωή

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Σκόνη




Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Καβάλα

Κατέβαινα τη μεγάλη κατηφόρα της σχολής και έξω μύριζε άνοιξη, είχε ωραίο καιρό και καθώς προχωρούσα έφτανα στο σπίτι των παιδιών (φίλων από την Καβάλα). Κοίταξα πάνω στη βεράντα τους και είδα άλλα άτομα να κάθονται. Αυτόματα σκέφτηκα ότι τώρα εγώ θα ήμουν εκεί και θα γελούσαμε με βλακείες, θα κράζαμε τον Κοκοβιό, ίσως το Φουσέκη, ίσως την τρελή.. δεν ξέρω, μπορεί να παίζαμε και στο τέλος θα καταλήγαμε μέσα στη σκηνή να προσπαθώ να το πάρω απόφαση να ξεκουμπιστώ.
Όλο αυτό τον καιρό την βρίζω και λέω πόσο θέλω να φύγω. Θέλω ναι, νομίζω πως αυτός ο κύκλος έκλεισε και πρέπει να πάω παρακάτω. Πρέπει, όμως να παραδεχτώ, ότι θα μου λείψει. 
Θα μου λείψει να βλέπω θάλασσα, κάθε πρωί.., νομίζω ότι θα μου λείψουν και οι καταραμένοι γλάροι.
Τα χρόνια μου εδώ χωρίζονται σε πολλές περιόδους, άλλες μικρές και άλλες μεγάλες. Κατατάσσονται η κάθε μία με ανθρώπους και καταστάσεις. Όταν γυρίζω πίσω και τα σκέφτομαι, μου φαίνονται εκατομμύρια χρόνια πίσω. Γνώρισα ανθρώπους που αγάπησα, που συμπάθησα, που σιχάθηκα, έζησα στιγμές απείρου κάλλους, έφαγα τα μπουζούκια με το καλαμάκι. Πολλά, ίσως κάποια στιγμή αναφερθώ εκτενέστερα. 
Και ναι με πιάνει μία συγκίνηση τώρα σκεπτόμενη τα όμορφα που μου συνέβησαν και μία μικρή μελαγχολία.
Ήμουν στη βεράντα μου προ ολίγου και κοιτούσα τη θάλασσα και τα όμορφα φώτα της πόλης.. μου λείπει όμως ένα τηλεσκόπιο.. ευτυχώς έμεινε η πράσινη μεγάλη πολυθρόνα.




Αφιερωμένο στο ταίρι μου που πολύ μου έχει λείψει


Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Κυριακή άτιμη

Κυριακή, αχ Κυριακή, είσαι βασανιστική, βαρετή και αβάσταχτη. 
Έχω φτιάξει φράπα, έχω βάλει ακουστικά για να ακούω μουσική και πριν 5 λεπτά κοιτούσα στο κενό. 
Ποτέ άλλοτε άνθρωπος σ' αυτήν την κοινωνία δεν κινδύνευε να πεθάνει από ανία.
Ποτέ άλλοτε άνθρωπος δεν ήθελε να κάνει ένα ΑΧ και να ακουστεί μέχρι εκεί που δεν θα μπορούσες να ακούσεις.
Ποτέ άλλοτε άνθρωπος δεν θα έπινε φράπσ σε κουβά στις 7:35.
Ποτέ άλλοτε άνθρωπος δεν θα και θα.

σημάδια; μπα..

Είναι λάθος, είναι η ιδέα μου το πιο πιθανό. Ποιος μπορεί όμως να αποφασίσει τι πραγματικά είναι σωστό; Μπορείς εσύ να εξηγήσεις το πιο περίεργο συναίσθημα; Δεν είναι φυσιολογικό θα μου πεις. Και τι είναι τελικά; Δεν βγάζει πουθενά. Και τι βγάζει. Ζωή δεν σταματάς να με εκπλήσσεις με τα "σημάδια" σου, τις συμπτώσεις σου. Σταμάτα. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ.
Θέλω τόσο πολύ να σε ακούσω, αλλά δεν μπορώ.




Δεν τον γουστάρετε το Ρουβα. Εμένα όμως μ' αρέσει.

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Χωρίς λόγια

Κλείνεσαι στον εαυτό σου. Δεν μπορείς πραγματικά να εξωτερικεύσεις σε τι κατάσταση βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή, Αρνείσαι να το παραδεχτείς, θες να το ξεπεράσεις. Δεν θέλεις να μιλήσεις, δεν σου βγαίνει.
Δεν βρίσκεις τα λόγια, την στιγμή, το χώρο. Τίποτα δεν σου κάνει και όλα σου φαίνονται αταίριαστα.
Ανακατεμένες σκέψεις, αϋπνία, εφιάλτες.
Ακούς, μόνο ακούς. Και όταν μιλήσεις, πάντα αναγκαστικά, ποτέ δεν τα καταφέρνεις. 
Θέλεις, το θέλεις. Το έχεις ανάγκη. Δεν μπορείς.
Άστο, δεν πειράζει. Έτσι είναι.





Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

επιβεβαιώνω


Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

έρωτας είναι θαρρώ


Πλεονεκτήματα του έρωτος : 
  • κάθε μήνυμα και τηλέφωνο κάνει την καρδιά σου  να χτυπά
  • θες να ξεκινήσει η επόμενη μέρα
  • οι ατελείωτες συζητήσεις
  • η ανυπομονησία να τον δεις
  • τα τραγούδια που ακούς, σε κάνουν να χαίρεσαι
  • η ομορφιά να ξυπνάς μαζί του
  • ο ύπνος που θα σε πάρει στην αγκαλιά του
  • τα πανέμορφα λόγια 
  • το τραγούδι που θα σου αφιερώσει
  • η καρδιά που χτυπάει σαν τρελή σε κάθε συνάντηση
  • το μόνιμο χαμόγελο
  • η αγκαλιά
  • το φιλί, έχει άλλη γεύση
  • η μυρωδιά του στα ρούχα σου
  • τα όνειρα                
Μειονεκτήματα του έρωτος : 
  • τελειώνει


Υ.Γ (το αρχικό ποστ, είχε τις δυσάρεστες παρενέργειες του έρωτα. Απλά αντιστρέψτε τα παραπάνω, μερικά μένουν ίδια)

    Δεν είναι αργά

    Χθες αργά το βράδυ μιλούσα με την κολλητή μου την Ελένη. Έκλαιγε.
     " Γιατί κλαις ; "
     " Γιατί μας κάνουν έτσι ρε Γεωργία; Δηλαδή η γενιά μας δεν έχει ελπίδα; και εμείς τι κάνουμε εδώ; Όλοι γύρω μου είναι απογοητευμένοι. Είμαστε καταδικασμένοι; "
    Η Ελένη πέρασε νηπιαγωγός και τα παράτησε. Ξανά πήγε σχολείο και τώρα κάνει δύο δουλειές. Σπάνια την ακούς να παραπονιέται και πάντα έχει ένα καλό να σου πει για τη ζωή. Σε αντίθεση με μένα είναι ένα άτομο αισιόδοξο και βλέπει τα θετικά. Κι όμως καταφέρανε και αυτήν να την λυγίσουν. 
    Σήμερα σηκώθηκα και εγώ και έκλαιγα, πήρα κ το Θωμά, αυτός έκλαιγε από μέσα του.



    Το ακούω όλη μέρα ρε Λενάκι, Θωμά και εσένα άγνωστε και γνωστέ που νιώθεις έτσι.

    Μας περιμένουν οι ομορφιές του κόσμου τούτου...


    Δεν θέλω να το βάλω κάτω, δεν θέλω. Ούτε εσύ το ξέρω

    Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

    Θέλω να τα κάνω όλα από την αρχή

    Αυτό το blog είναι επί το πλείστον με κλαψομούνικα, απογοητευτικά ποστ. Ε πάρτε και άλλο ένα να έχετε.
    Κάθε φορά που συμβαίνουν μέσα μου ταραχές κάνω και μία αλλαγή πάνω μου. Την πρώτη φορά στα 17 μου, έκοψα τα μαλλιά μου κοντά και τα έβαψα κόκκινα. Στα 20 μου το τατουάζ. Και τώρα στα 25 μου η τρύπα.
    Αναζητώ εδώ και καιρό την αλλαγή μέσα μου, έξω μου. Παντού. Θέλω να τα κάνω όλα από την αρχή.
    Το ρητό του Γιώργου Κ.είναι "που έχω κάνει λάθος;". Το δικό μου που ΔΕΝ έχω κάνει λάθος;
    Λάθος επιλογές, λάθη λάθη λάθη.
    Και εντάξει για τη πουτάνα τη ζωή μου εγώ ευθύνομαι. Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι ότι λόγω πολλαπλών και επαναλαμβανόμενων μαλακιών βρίσκομαι εδώ που βρίσκομαι, αλλά φτάνει. 
    Δεν προχωράω γαμώ το κέρατο μου, μένω στάσιμη. Εκεί, περιμένοντας να τελειώσω τη γαμωσχολή , για να κάνω έστω ένα βήμα παραπάνω. Να γίνω από αυτούς που έχουν άγχος με τη δουλειά τους. Να κάνω κάτι άλλο.
    Μια ζωή μου συμβαίνουν τα απίστευτα, μία ζωή κάνω τα απίστευτα, μπορώ να καταφέρω το πάνω κάτω και δεν μπορώ να τελειώσω μία σχολή. Και εκεί είναι που λέω ρε φίλε δεν παίζει είσαι τούβλο, δεν σου κόβει. Και εκεί είναι που αρχίζεις να αμφιβάλλεις για τον ίδιο σου τον εαυτό. Παίρνουν πτυχία αυτοί με τη μεγαλύτερη γλώσσα και θράσος. Όχι ρε πούστη δεν θέλω να το πάρω έτσι το γαμημένο, γιατί με αναγκάζεις να γίνω κάτι που δεν είμαι; 
    Παντού μπουρδέλο. Όλα μπουρδέλο.
    Βαρέθηκα

    Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

    Μία μέρα μόνο

    Μου έλειψαν οι μέρες που ήμουν παιδί.
    Τα Σαββατιάτικα "συμβούλια" 
    Τα αεροβόλα 
    Οι ατελείωτες ώρες καθισιού στην πυλωτή του σπιτιού μου
    Τα λευκώματα
    Τα πεσίματα στην Μαρία την Γαλατού 
    Τα δυναμιτάκια 
    Το ατάρι
    Η μπάλα με το τενεκεδάκι στο υπόστεγο 
    Οι 7λαπτες 
    Η παντόφλα με κάλτσα, τα σαμπό και τα τσόκαρα

    Ξέρω ότι σε σχέση με άλλους ανθρώπους της ηλικίας μου, είμαι ακόμα ένα μεγάλο παιδί και δεν μασάω να κλέψω ποπ κορν από τον Άγιο Βασίλη και να παίξω μπουγέλο και μπάλα στον Άγιο Νικόλαο.
    Αλλά δεν είναι το ίδιο. Δεν υπάρχει αυτό.

    Ας ξυπνήσω μόνο για μια μέρα 10 χρονών για να τρέξω στο προαύλιο , όπως τότε με φτερά στα πόδια και στην καρδιά.
      

    Μπαλαρίνα

    Όσο ήμουν παιδί δεν είχα αίσθηση κινδύνου.
    Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής.
    Όταν ο φόβος συνεχίσει να υφίσταται, ενώ δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος, τότε μετατρέπεται σε φοβία και γίνεται εμπόδιο στην καθημερινότητα. 
    Έχω συμβιβαστεί με κάποιους από τους ηλίθιους φόβους μου, μάλλον φοβίες μου. Για παράδειγμα ο φόβος να μπω σε αστικό, ο φόβος για τους γλάρους κ τις πάπιες και τους κλόουν.
    Δεν μπορώ άλλο να συμβιβαστώ ,με το φόβο μου για τη ζωή. 
    Θα ήθελα να ανέβω στο πιο ψηλό μέρος που μπορώ και να κοιτάξω κατάματα αυτό που συμβαίνει, να κοιτάξω κάτω χωρίς να φοβηθώ ότι θα πέσω.
    Να ανέβω στην μπαλαρίνα και να μην κρατιέμαι. 
    Όπως έκανα παιδί.


    Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

    Χωρίς τίτλο


    Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

    Να ζήσεις χαζούλη

    Δεν θα σου στείλω πάλι βίντεο, δεν θα σου πάρω ρεβίθια, δεν θα σου στείλω λουλούδια. Δυστυχώς δεν θα μπορέσω να είμαι εκεί για να σου τραγουδήσω και να ζήσω αυτό το θρυλικό βράδυ που είμαι σίγουρη πως έτσι θα είναι.
    Σε πήρα ακριβώς στις 12 για χρόνια πολλά, σου πόσταρα στο τουίτερ, στο φέισμπουκ και θα σε ξανά πάρω σήμερα! 
    Εύχομαι με την έναρξη αυτών των γενεθλίων να αλλάξουν όλα όσα θες στη ζωή σου. Να ξυπνήσεις ένα πρωί και όλα να έχουν πραγματοποιηθεί. Εύχομαι στα επόμενα γενέθλια σου να σε έχω επισκεφτεί σε ένα άλλο μέρος, αλλά ακόμα και αν δεν γίνει, εύχομαι να βρεις αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι, γαλήνη ψυχής. 
    Να έχεις φίλους που σε αγαπάνε, αν και έχεις ήδη, και ίσως μια αληθινή αγάπη ,τέτοια όπως σου αξίζει.
    Ευχαριστώ που σε βρήκα αυτό το ρημάδι το 2007, χαίρομαι που σε πήρα τηλέφωνο εκείνη την στιγμή που χρειαζόταν. Ευχαριστώ που μεγαλώνεις και είσαι γερός. Ευχαριστώ που με κάνεις περήφανη μέρα την μέρα. Ευχαριστώ που είσαι διαφορετικός από όλους. Ευχαριστώ που είσαι το αλτερ ιγκο μου.
    Στα σαρακοστα γενέθλια σου μπορεί να έχουμε το στοιχειωμένο σπίτι και ένα καφέ που θα ανοίγουμε όποτε θέλουμε!

    ευχαριστώ και σ' αγαπώ

    επειδή μου αρέσει




    Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

    I'm just a stranger, even to myself.

    Ήσουν η διαφυγή μου έστω για λίγο. Δεν σε ξέρω, δεν με ξέρεις. Δεν σε έμαθα, δεν θα με μάθεις. 
    Γιατί το έχω ανάγκη;Με ενοχλεί η απουσία, η σιωπή. 
    Δώσε  μου ζωή ένα λόγο. 
    Βγάλε με από το τέλμα.
    Κάνε την ευχή μου, πραγματικότητα.
    Διώξε τη λογική μου.



    Fin

    Δεν μπορώ να ερωτευτώ, είπε το κορίτσι στο αγόρι. Μου τελείωσε είπε το κορίτσι στο αγόρι.
    << Μα σ'αγαπώ, γιατί δεν προσπαθείς; >>
    << Προσπάθησα, το ήθελα, το θέλω. Δεν μπορώ, μάλλον δεν έχω άλλο συναίσθημα. >>
    << Είναι ωραίο, θα σου μάθω. >>
    << Ξέρω, θυμάμαι. Σου κόβεται η αναπνοή, ιδρώνουν τα χέρια, χτυπάει γρήγορα η καρδιά.>>
    << Ανυπομονείς για κάτι. Κάνε μία προσπάθεια. >>
    << Όλα κάποτε τελειώνουν. >>
    << Δεν μπορώ να σε αφήσω.  >>
    << Φταίει το ανικανοποίητο. Θα μάθεις, μην βιάζεσαι. Ζήστο. >>
    << Δεν μπορώ χωρίς εσένα. >>
    << Μπορείς. >>
    << Πως; >>
    << Ξέρει ο έρωτας για σένα. Εγώ δεν ξέρω πια. >>
    << Μα. >>
    << Άσε με σου λέω, είναι αργά για θαύματα. >>
    Δεν μπορώ να ερωτευτώ, είπε το το κορίτσι στο αγόρι. Μου τελείωσε είπε ξανά το κορίτσι στο αγόρι.

    Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

    απροσάρμοστο

    Ήμουν έξω,μέσα σε 2 ώρες ήπια 3 ποτά. Γύρισα σπίτι,απόλυτη ησυχία. Μελαγχολία. Δεν θέλω να ακούσω καμία φωνή, δεν έχω όρεξη να μιλήσω πουθενά. Δεν με χωράει ο τόπος, το σπίτι μου. Είναι από αυτές τις στραβωμένες φάσεις, που δεν έχεις όρεξη για συγκεκριμένους λόγους; όχι μάλλον.. δεν ξέρω. Έχω ένα κρασί να ανοίξω, αλλά ξέρω ότι αν το κάνω θα το πιω όλο. Έχω νεύρα και δεν έχω νεύρα, είμαι λυπημένη και δεν είμαι λυπημένη, νιώθω κενό και δεν νιώθω κενό. Δεν μπορώ να γράψω άλλο.

    Αυτά 

    Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

    Αλλάζουν οι καιροί σου λέει ο άλλος...

    Δεν μπορώ να κοιμηθώ με τίποτα, αδίκως στριφογυρνούσα για πάνω από δύο ώρες. Διάβασα το μπλοκ του Θωμά, διάβασα παμπάλαια μηνύματα στο φεις.
    Θυμήθηκα την πρώτη φορά που έκανα φεισμπουκ στο νετ απέναντι απο το σπίτι μου, μαζί με το Θωμά. Θυμάμαι που μου το εξηγούσε και εγώ εκνευριζόμουν τόσο πολύ με αυτή την ιστορία, ότι και καλά τι πίπες είναι αυτές και όλο βλακείες και μέχρι να το συνηθίσω πέρασε καιρός...Μετά ήρθε το κόλλημα, το ατελείωτο αυτό κόλλημα!!!Συνέχεια είχε το μπλοκ, κάνε να μου λέει πάλι η σουπιά και θα σ'αρέσει και άντε πάλι έπεσα!Στην αρχή δεν μπορούσα με τίποτα να εκφραστώ, δείλιαζα, ντρεπόμουνα.Και τέλος ήρθε το τουίτερ... εκεί έμμεσα με παρότρυνε να το ανοίξω, λέγοντας μου κάθε μέρα αυτά που έγραφε ο Τσεκούρας,ο "Παπακαλιάτης" και να με μπριζώνει ότι έχει γέλιο. Εχω γινει σολιακιας φρικ!
    Πούστη Θωμά, άμα σε πιάσω!!
    Καληνύχτα σας

    Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

    ποπ κορν

    Είναι από τα βράδια που ένιωσα πως ανήκω κάπου, είναι από τα βράδια που χωρίς να έχουν κάτι το συγκλονιστικό αισθάνθηκα πως είναι από τα βράδια μου. Σήμερα αγάπησα έναν άνθρωπο πολύ, χωρίς να τον ξέρω τόσο, νιώθοντας πως βλέπω την ψυχή του. 
    Κάποιος σήμερα μου είπε είσαι εσύ , είσαι ολ ταιμ κλασικ, δεν ξέρω αν είμαι, δεν ξέρω αν θέλω να είμαι, ξέρω ότι σήμερα ήμουν εγώ εκατό τα εκατό αληθινή, αυτή που μου έλειψε, αυτή που θέλω να είμαι. Δεν θα το αφιερώσω σε σένα και σε σένα που σας ξέρω, σε σένα που σε μαθαίνω και θέλω να πιώ τον επόμενο καφέ μαζί σου.
    Είμαι μαζί σου, γιατί απλά το θέλω και σε ευχαριστώ γι' αυτό.