Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Καβάλα

Κατέβαινα τη μεγάλη κατηφόρα της σχολής και έξω μύριζε άνοιξη, είχε ωραίο καιρό και καθώς προχωρούσα έφτανα στο σπίτι των παιδιών (φίλων από την Καβάλα). Κοίταξα πάνω στη βεράντα τους και είδα άλλα άτομα να κάθονται. Αυτόματα σκέφτηκα ότι τώρα εγώ θα ήμουν εκεί και θα γελούσαμε με βλακείες, θα κράζαμε τον Κοκοβιό, ίσως το Φουσέκη, ίσως την τρελή.. δεν ξέρω, μπορεί να παίζαμε και στο τέλος θα καταλήγαμε μέσα στη σκηνή να προσπαθώ να το πάρω απόφαση να ξεκουμπιστώ.
Όλο αυτό τον καιρό την βρίζω και λέω πόσο θέλω να φύγω. Θέλω ναι, νομίζω πως αυτός ο κύκλος έκλεισε και πρέπει να πάω παρακάτω. Πρέπει, όμως να παραδεχτώ, ότι θα μου λείψει. 
Θα μου λείψει να βλέπω θάλασσα, κάθε πρωί.., νομίζω ότι θα μου λείψουν και οι καταραμένοι γλάροι.
Τα χρόνια μου εδώ χωρίζονται σε πολλές περιόδους, άλλες μικρές και άλλες μεγάλες. Κατατάσσονται η κάθε μία με ανθρώπους και καταστάσεις. Όταν γυρίζω πίσω και τα σκέφτομαι, μου φαίνονται εκατομμύρια χρόνια πίσω. Γνώρισα ανθρώπους που αγάπησα, που συμπάθησα, που σιχάθηκα, έζησα στιγμές απείρου κάλλους, έφαγα τα μπουζούκια με το καλαμάκι. Πολλά, ίσως κάποια στιγμή αναφερθώ εκτενέστερα. 
Και ναι με πιάνει μία συγκίνηση τώρα σκεπτόμενη τα όμορφα που μου συνέβησαν και μία μικρή μελαγχολία.
Ήμουν στη βεράντα μου προ ολίγου και κοιτούσα τη θάλασσα και τα όμορφα φώτα της πόλης.. μου λείπει όμως ένα τηλεσκόπιο.. ευτυχώς έμεινε η πράσινη μεγάλη πολυθρόνα.




Αφιερωμένο στο ταίρι μου που πολύ μου έχει λείψει


0 λογάκια....:

Δημοσίευση σχολίου