Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

Δεν είναι ο κόσμος μου αυτός

Τον τελευταίο καιρό δεν μπορεί η καρδιά μου να αντέξει αυτή τη δυστυχία.
Ανθρώπους που στέκονται στην βροχή για το κωλο 20λεπτο μας.
Ανθρώπους που κοιμούνται σε πάρκινγκ, σε κουτιά, παγκάκια...
Παιδάκια ξυπόλυτα.
Ηλικιωμένους έξω από μαγαζιά περιμένοντας λίγη ελεημοσύνη.
Γενικά, αυτήν την αδικία. Τις άσχημες συμπεριφορές. .
Δεν μπορώ να διανοηθώ αυτήν την απάθεια.
Όλη την ασχήμια αυτού του κόσμου.
Και δεν το αντέχω. Με πιάνει τόση στεναχώρια που δεν μπορώ να κάνω κάτι δραστικό, ακόμα και κάτι μεγαλύτερο..
Κάθε βράδυ σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν να είχα μία υπερδύναμη. Και ενώ παλιά μπορεί να ζητούσα εγωιστικές μαλακίες, τώρα θα ζητούσα αυτήν που θα έβαζε κάτω την αδικία.
Δεν έχω όμως υπερδύναμη, δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Και δυστυχώς είμαι άνεργη για να βοηθήσω πολύ ακόμα και για τα απλά.
Οπότε κάνω το ελάχιστο που μπορώ.
Θα συνεχίσω λοιπόν να δίνω ότι έχω στον άνθρωπο που ζητάει λίγη ελεημοσύνη, χωρίς να σκέφτομαι ότι μπορεί να λέει ψέματα (καλά, όχι οτι και ποτέ το σκεφτόμουν).
Φάρμακα στο κοινωνικό ιατρείο.
Φαγητό. Δεν πετάω πια. Δεν είναι κόπος να το κρατήσεις και να το δώσεις. Ο καθένας απο μας μπορεί να το κάνει αυτό.
Ρούχα, οτιδήποτε μπορώ τέλος πάντων.
Δεν γράφω αυτό το κείμενο για να το παίξω "ιστορία", απλά αν υπάρχει έστω ένας άνθρωπος που το διαβάζει, εύχομαι να κάνει το ίδιο και άμα μπορεί και περισσότερο.
Τέλος εύχομαι κάποια πρωί να ξυπνήσουμε όλοι και να καταλάβουμε τι είναι σημαντικό σε αύτη τη ζωή.


Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

τα χρόνια που πήγαν χαμένα

Πέρασαν 2 χρόνια κ 1 μέρα. 
Πως θα έπρεπε να το βλέπω αυτό;

Περνούσαν οι μέρες κ οι μήνες κ περίμενα κάτι να αλλάξει. 
Περίμενα τις καλές μέρες.. Κ δεν ερχόντουσαν, δεν ήρθαν. 
Πως θα έπρεπε να το βλέπω που πέρασαν τα χρόνια και ακόμα είμαι εδώ;

Έχω τύψεις που δεν αισθάνομαι χαρά που είμαι ζωντανή. 

Όμως πέρασαν 2 χρόνια. 
Όλα γύρω μου αλλάξανε. 
Η ζωή μου άλλαξε από εκείνη την μέρα. 
Δεν θα είμαι ποτέ ξανά το ίδιο. 
Είχε το τίμημα η διαδικασία της ίασης μου.  Στο σώμα, στην ψυχή.
Οπότε ας περιμένω.
Και περίμενα, περίμενα.. 
Σωματικά. Περίμενα.
Και μετά ήρθε και το ψυχολογικά. Και πάλι περίμενα.

Εκεί είναι που τους τελευταίους μήνες αναρωτιέμαι. 
Είναι ζωή αυτήν; 
Όχι. Δεν είναι. 
Μήπως πρέπει απλά να αποδεχτώ ότι θα ζω έτσι; 
Όχι. Δεν μπορώ. Δεν θέλω.
Δεν γίνεται να ζω έτσι. Δεν γίνεται να κρατιέμαι από στιγμές.

Η χθεσινή μέρα ήταν στο σώμα μου μια ανάμνηση των 2 περασμένων χρόνων. 

Ποσό θα κρατήσει όλο αυτό; 
Θα τελειώσει ποτέ; 

Κλείνω τα μάτια μου κ νομίζω πως είμαι 27. Αλλά δεν είμαι. Κ δεν θα ξανά είμαι ποτέ.

Πως θα έπρεπε λοιπόν να το βλέπω αυτό;
Ευχαριστώ που τέλειωσε όλο αυτό. 
Θέλω όμως τη ζωή μου πίσω. Απαιτώ μια αλλαγή. Την αξίζω. 


ένα κείμενο πριν

Αυτό είναι ένα κείμενο που έγραψα πριν 4 μήνες και κάτι.
Χθες το βράδυ έγραψα ένα άλλο.

*-Μετά από τόσο καιρό και μετά από αυτό που πέρασα, περίμενα να αλλάξει κάτι. Σαν να περίμενα να αποζημειωθώ για όλα αυτά.

Περίμενα διακαώς την μέρα που το σώμα μου θα επανέλθει και με αυτό θα στρώσει σιγά σιγά και η ψυχή μου.
Ένα μόνιμο άγχος.
Πρέπει να γίνω καλά. Αρρωσταίνει το μυαλό μου και αυτό δεν το αντέχω. Δεν μπορώ άλλο να μείνω δυνατή. Σπάω. Έρχονται και νέες φοβίες και νέες σκέψεις και νέα συμπεράσματα.
Τα μάτια μου είναι μόνιμα συνδεδεμένα με το μέσα μου. Δεν θέλω να κλάψω άλλο. Βγαίνουν παντού, συνέχεια.
Βλέπω συνέχεια το παρελθόν μου, γιατί δεν μπορώ να δω το μέλλον μου.
Γιατί συμβαίνει όλο αυτό;
Πάρα πολλά από αυτά που πίστευα, δεν υπάρχουν.
Οι φίλοι μου φύγανε, δεν ζούμε στην ίδια πόλη, (οι περισσότεροι) και άλλους που νόμιζα για δικούς μου ανθρώπους, δεν ξέρω τι είναι τελικά. Δεν μπορώ ακόμα να ξεχωρίσω καλά.
Και πάνε όλα στραβά,
Πονάω. Γιατί; 

Σκέφτομαι πόσο δειλή είμαι που δεν φεύγω.
Να αρχίσω από το μηδέν.
Αλλά που να πάω, πως; Δεν μπορώ να κάνω 50 μέτρα χωρίς να υποφέρω. -*
        (Δεν ήξερα ακόμα γιατί εξακολουθώ να μην γίνομαι καλά.)



Αυτό έγραψα πριν 4 μήνες λοιπόν και αυτές είναι οι σημερινές παρενθέσεις.

Ντρεπόμουν να το ανεβάσω για να μην γίνω γραφική μιας και έχω ξανά πει ίδια λόγια.
Γιατί τότε δεν είχε έρθει η ψυχολογική πτώση και γιατί πέρασε άλλος ένας γαμημένος χρόνος και δυστυχώς η ιστορία δεν τελείωσε.
Και γιατί, τα γιατί είναι άπειρα.


Σήμερα θέλω να το κάνω.
Θέλω να το κάνω γιατί πέρασαν 2 χρόνια.
Γιατί γίνανε πολλά, γιατί με πλήγωσαν και με πείραξαν πολλά, γιατί άλλαξα,
γιατί δεν μιλάω και θα εξακολουθήσω να μην το κάνω.
Γιατί πριν λίγες μέρες, βρήκα έναν από αυτούς τους "δικούς μου" και χωρίς
να το επιδιώξω, ακούγοντας τα σ΄ αγαπώ και θα είμαι δίπλα σου όταν με χρειαστείς κατάφερα να πω.
-Που ήσουν όταν σε είχα ανάγκη; Έχεις ιδέα πόσο πληγώθηκα;
Γιατί δεν έχει καμία αξία.

Δεν ντρέπομαι πια να το ανεβάσω.
Γιατί θυμάμαι και θα θυμάμαι πάντα.

"που είναι όλοι οι φίλοι της Γεωργίας; Γιατί δεν έρχεται  κανένας να την δει;"


Δεν θα ξεχάσω όμως και ανθρώπους μου. Και ας είναι λίγοι. Και ξέρουν αυτοί ποιοι είναι.


Τέλος ευχαριστώ εσένα που δεν έφυγες στιγμή. 


Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Απουσίες

Σε δέκα μέρες κλείνω ένα χρόνο από την τελευταία θεραπεία μου. Η αλήθεια; Δεν έχω καταλάβει πως πέρασε όλο αυτό το διάστημα, τι έγινε και τι γίνεται.
Αυτός ήταν ένας  μικρός πρόλογος άσχετος και σχετικός.

Στις 16 Αυγούστου παντρεύτηκε η κολλητή μου φίλη που για διάφορους λόγους δεν είναι πια κολλητή.
Σκέφτηκα πολλές φορές να μην πάω, για την ακρίβεια πιο πολύ το είπα, παρά το πίστεψα. Από την αρχή ήξερα ότι θα ήμουν εκεί. Φυσικά και δεν το μετάνιωσα, δεν γινόταν να λείπω. Μία μικρή ζωή περάσαμε μαζί.
Όλο αυτό το διάστημα σκεφτόμουνα όλα αυτά που γίνανε και γιατί και είναι άδικο και μπλα μπλα.. Και τι θα πάω να κάνω εκεί και δεν έχω πια σχέση με κανέναν.
Την στιγμή που την είδα νύφη απλά έφευγαν τα δάκρυα. Πόσα πολλά σκέφτηκα.
Δεν είμαι πια μέλος και μέρος όλου αυτού και με πείραξε.
Και στεναχωριόμουν που δεν είχα πια τις φίλες μου και ανθρώπους που θεωρούσα δικούς μου.
Κατά τη διάρκεια σκεφτόμουνα μήπως να κάνω άλλη μία προσπάθεια;
Όταν με είδε έξω από την εκκλησία είπε, "αν δεν ερχόσουν τελειώναμε" ή κάτι τέτοιο..
Σε σκεφτόταν μου είπε ο Α.
Και ξανά και ξανά, ίσως να κάνω μία προσπάθεια ξανά..
Όλα ήταν περίεργα.
Δεν μπορώ να αναλύσω τις σκέψεις και τις εικόνες, αυτά που εισέπραξα εκείνη την μέρα, που με φτάσανε ως εδώ, αλλά με έφτασαν..
Στα καλά και στα κακά.
Έτσι είναι οι φιλίες, έτσι είναι οι άνθρωποι που σε νοιάζονται.
Που ήταν όλοι αυτοί όταν τους χρειαζόμουν;
Ποιος ήρθε μία φορά στο νοσοκομείο να με δει; στο σπίτι;
Που ήταν το τηλέφωνο για να μάθουν πως είμαι, πως πάω; Που είναι ακόμα;
"Ρε Γιάννα που είναι οι φίλοι τις Γεωργίας, γιατί δεν έχει έρθει κανένας στο σπίτι;"
Το άκουσα τυχαία.
Εκείνη τη μέρα το κατάλαβα και εκείνη τη μέρα άλλαξε το μέσα μου.
Και τελικά όσο και να παλεύω .. για ποια προσπάθεια μιλάω;
Καμία κακία, απλά..
Έκανα αυτό που ένιωθα και μάλλον είναι και το τελευταίο.
Τελείωσα με αυτήν την ιστορία.
Καλή καρδία.



Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Μηχανισμοί

Ευτυχώς που μπορώ να κλάψω. Το έχω πια καταλάβει. Αυτό είναι το λυτρωτικό μου. Η ψυχή μου συνδέεται με τα μάτια μου. Και αυτό είναι καλό. Αυτό είναι που νομίζω με έσωζε, με έσωσε και ελπίζω να συνεχίσει να με σώζει, από την κατάρρευση ψυχής.
Είναι όλες αυτές οι στιγμές που νιώθεις ότι θα σπάσει το μέσα σου, είναι που σε αυτόν τον κόσμο, γεννηθήκαμε και θα πεθάνουμε μόνοι. 
Πριν πολλά πολλά χρόνια σε μία ξαπλώστρα στο καλαμάκι βρέθηκε να μου λέει αυτήν τη φράση μία κοπέλα. Είχα θυμώσει τόσο πολύ με αυτή τη δήλωση. Νευρίασα και προσπαθούσα να υπερασπιστώ με σθένος την αντίθετη άποψη. Μάταια προσπαθούσε να μου εξηγήσει, ότι αυτό δεν συμβαίνει επειδή δεν υπάρχει αγάπη, αλλά γιατί δυστυχώς, δεν μπορεί ποτέ και κανείς να βοηθήσει τον άλλο, όσο και να το θέλει.
Μετά από χρόνια και ενώ προσπαθούσα να αρνηθώ ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει, παραδέχτηκα πόσο δίκιο είχε. Όχι τώρα, έχω και εγώ πολλά χρόνια. Ζεις δηλαδή μόνος σου σε ένα σώμα, με ένα μυαλό και μία καρδιά. Δεν έχεις δύο από αυτά, μονάχα ένα. 
Εκεί λοιπόν έρχεται και αυτή η αναζήτηση που ο καθένας πετυχαίνει πάλι με έναν μοναδικό τρόπο. Εκεί έρχονται οι άμυνες και εκεί είναι που ορισμένοι άνθρωποι έρχονται και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ότι μπορεί να έχουν στο κεφάλι και στην καρδιά τους και "σπάνε".
Έρχομαι λοιπόν ξανά στην αρχή και επαναλαμβάνω.
Ευτυχώς που μπορώ να κλάψω. Είναι ο δικός μου, μοναδικός τρόπος άμυνας...

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

28 + + +

I AM BACK  BITCHES

28 +

24 μέρες μετά τα γενέθλια μου. 28 χρόνια και 24 μέρες για την ακρίβεια.
Τόσο άγχος δεν πρέπει να είχα ούτε όταν περίμενα τα αποτελέσματα στις πανελλήνιες. Τέτοιο άγχος είχα πριν 2 χρόνια περιμένοντας τέτοιου είδους αποτελέσματα ξανά. Έχω βιώσει και τις δύο μορφές φυσικά. Αυτήν που αφορά εσένα (τον ευατο σου) και αυτήν που αφορά κάποιον που αγαπάς με όλη σου τη δύναμη, Υπάρχουν διαφορές πολλές, αλλα ας μην ξεκινήσω να μιλάω για κάτι τέτοιο.
2:30 είχαν πει.
Τώρα είναι 2:25
Δεν περίμενα να έχω τέτοια αγωνία. Δεν είχα τόση ούτε την πρώτη, ούτε την δεύτερη φορά. Ειδικά την δεύτερη δεν ήμουν καν στο σπίτι να περιμένω. Και τώρα δεν ήθελα να είμαι, αλλα δεν τόλμησα να πω σε κανέναν να με πάρει να φύγω από δω μέσα.
Έχω κάνει κατάληψη στο σαλόνι με ένα πακέτο τσιγάρα, καφέ μικελ και την καρδιά μου να είναι έτοιμη να σπάσει.
2:32
Δεν μπορώ να πάω μέσα, δεν μπορώ να κοιτάξω κανέναν στα μάτια. Ακούω ψιθύρους, μυρίζω την αγωνία και ακούω τις ανάσες. Ξαφνικά στο δίπλα δωμάτιο επικρατεί σιωπή.
Τα 27 μου χρόνια λοιπόν θα σας πω με βεβαιότητα πλέον ότι δεν τα έζησα, δεν τα κατάλαβα. Αυτό που περνάει απο το μυαλό μου λοιπόν αυτή τη στιγμή, αυτο που φοβάμαι καλύτερα, είναι ότι δεν θα καταλάβω ούτε τα 29.
2:36
Να παίξω τίτσου; Τι να κάνω; Μόνο το τακ τακ ακουγεται, τώρα και ο αναπτήρας.
2:37
Απεξω ακούγεται απο αυτοκίνητο κάγκουρα "κουνιεσαι - κουνιεσαι" νιβο υποθέτω.
2:39
Να παίξω; 
2:40
Γιατί κοιτάω την οθόνη;
2:42
Ένα χρόνο τώρα στην αναμόνη και στην υπομόνη.
2:45
Δημοσίευση; Κλείσιμο; Αφήνω ανοιχτό και συνεχίζω μετά;