Αυτό είναι ένα κείμενο που έγραψα πριν 4 μήνες και κάτι.
Χθες το βράδυ έγραψα ένα άλλο.
*-Μετά από τόσο καιρό και μετά από αυτό που πέρασα, περίμενα να αλλάξει κάτι. Σαν να περίμενα να αποζημειωθώ για όλα αυτά.
Περίμενα διακαώς την μέρα που το σώμα μου θα επανέλθει και με αυτό θα στρώσει σιγά σιγά και η ψυχή μου.
Ένα μόνιμο άγχος.
Πρέπει να γίνω καλά. Αρρωσταίνει το μυαλό μου και αυτό δεν το αντέχω. Δεν μπορώ άλλο να μείνω δυνατή. Σπάω. Έρχονται και νέες φοβίες και νέες σκέψεις και νέα συμπεράσματα.
Τα μάτια μου είναι μόνιμα συνδεδεμένα με το μέσα μου. Δεν θέλω να κλάψω άλλο. Βγαίνουν παντού, συνέχεια.
Βλέπω συνέχεια το παρελθόν μου, γιατί δεν μπορώ να δω το μέλλον μου.
Γιατί συμβαίνει όλο αυτό;
Αυτό έγραψα πριν 4 μήνες λοιπόν και αυτές είναι οι σημερινές παρενθέσεις.
Ντρεπόμουν να το ανεβάσω για να μην γίνω γραφική μιας και έχω ξανά πει ίδια λόγια.
Γιατί τότε δεν είχε έρθει η ψυχολογική πτώση και γιατί πέρασε άλλος ένας γαμημένος χρόνος και δυστυχώς η ιστορία δεν τελείωσε.
Και γιατί, τα γιατί είναι άπειρα.
Σήμερα θέλω να το κάνω.
Θέλω να το κάνω γιατί πέρασαν 2 χρόνια.
Γιατί γίνανε πολλά, γιατί με πλήγωσαν και με πείραξαν πολλά, γιατί άλλαξα,
γιατί δεν μιλάω και θα εξακολουθήσω να μην το κάνω.
Γιατί πριν λίγες μέρες, βρήκα έναν από αυτούς τους "δικούς μου" και χωρίς
να το επιδιώξω, ακούγοντας τα σ΄ αγαπώ και θα είμαι δίπλα σου όταν με χρειαστείς κατάφερα να πω.
-Που ήσουν όταν σε είχα ανάγκη; Έχεις ιδέα πόσο πληγώθηκα;
Γιατί δεν έχει καμία αξία.
Δεν ντρέπομαι πια να το ανεβάσω.
Γιατί θυμάμαι και θα θυμάμαι πάντα.
"που είναι όλοι οι φίλοι της Γεωργίας; Γιατί δεν έρχεται κανένας να την δει;"
Δεν θα ξεχάσω όμως και ανθρώπους μου. Και ας είναι λίγοι. Και ξέρουν αυτοί ποιοι είναι.
Τέλος ευχαριστώ εσένα που δεν έφυγες στιγμή.
Χθες το βράδυ έγραψα ένα άλλο.
*-Μετά από τόσο καιρό και μετά από αυτό που πέρασα, περίμενα να αλλάξει κάτι. Σαν να περίμενα να αποζημειωθώ για όλα αυτά.
Περίμενα διακαώς την μέρα που το σώμα μου θα επανέλθει και με αυτό θα στρώσει σιγά σιγά και η ψυχή μου.
Ένα μόνιμο άγχος.
Πρέπει να γίνω καλά. Αρρωσταίνει το μυαλό μου και αυτό δεν το αντέχω. Δεν μπορώ άλλο να μείνω δυνατή. Σπάω. Έρχονται και νέες φοβίες και νέες σκέψεις και νέα συμπεράσματα.
Τα μάτια μου είναι μόνιμα συνδεδεμένα με το μέσα μου. Δεν θέλω να κλάψω άλλο. Βγαίνουν παντού, συνέχεια.
Βλέπω συνέχεια το παρελθόν μου, γιατί δεν μπορώ να δω το μέλλον μου.
Γιατί συμβαίνει όλο αυτό;
Πάρα πολλά από αυτά που πίστευα, δεν υπάρχουν.
Οι φίλοι μου φύγανε, δεν ζούμε στην ίδια πόλη, (οι περισσότεροι) και άλλους που νόμιζα για δικούς μου ανθρώπους, δεν ξέρω τι είναι τελικά. Δεν μπορώ ακόμα να ξεχωρίσω καλά.
Και πάνε όλα στραβά,
Πονάω. Γιατί;
Σκέφτομαι πόσο δειλή είμαι που δεν φεύγω.
Πονάω. Γιατί;
Σκέφτομαι πόσο δειλή είμαι που δεν φεύγω.
Να αρχίσω από το μηδέν.
Αλλά που να πάω, πως; Δεν μπορώ να κάνω 50 μέτρα χωρίς να υποφέρω. -*
(Δεν ήξερα ακόμα γιατί εξακολουθώ να μην γίνομαι καλά.)
Αυτό έγραψα πριν 4 μήνες λοιπόν και αυτές είναι οι σημερινές παρενθέσεις.
Ντρεπόμουν να το ανεβάσω για να μην γίνω γραφική μιας και έχω ξανά πει ίδια λόγια.
Γιατί τότε δεν είχε έρθει η ψυχολογική πτώση και γιατί πέρασε άλλος ένας γαμημένος χρόνος και δυστυχώς η ιστορία δεν τελείωσε.
Και γιατί, τα γιατί είναι άπειρα.
Σήμερα θέλω να το κάνω.
Θέλω να το κάνω γιατί πέρασαν 2 χρόνια.
Γιατί γίνανε πολλά, γιατί με πλήγωσαν και με πείραξαν πολλά, γιατί άλλαξα,
γιατί δεν μιλάω και θα εξακολουθήσω να μην το κάνω.
Γιατί πριν λίγες μέρες, βρήκα έναν από αυτούς τους "δικούς μου" και χωρίς
να το επιδιώξω, ακούγοντας τα σ΄ αγαπώ και θα είμαι δίπλα σου όταν με χρειαστείς κατάφερα να πω.
-Που ήσουν όταν σε είχα ανάγκη; Έχεις ιδέα πόσο πληγώθηκα;
Γιατί δεν έχει καμία αξία.
Δεν ντρέπομαι πια να το ανεβάσω.
Γιατί θυμάμαι και θα θυμάμαι πάντα.
"που είναι όλοι οι φίλοι της Γεωργίας; Γιατί δεν έρχεται κανένας να την δει;"
Δεν θα ξεχάσω όμως και ανθρώπους μου. Και ας είναι λίγοι. Και ξέρουν αυτοί ποιοι είναι.
Τέλος ευχαριστώ εσένα που δεν έφυγες στιγμή.
0 λογάκια....:
Δημοσίευση σχολίου