Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Μηχανισμοί

Ευτυχώς που μπορώ να κλάψω. Το έχω πια καταλάβει. Αυτό είναι το λυτρωτικό μου. Η ψυχή μου συνδέεται με τα μάτια μου. Και αυτό είναι καλό. Αυτό είναι που νομίζω με έσωζε, με έσωσε και ελπίζω να συνεχίσει να με σώζει, από την κατάρρευση ψυχής.
Είναι όλες αυτές οι στιγμές που νιώθεις ότι θα σπάσει το μέσα σου, είναι που σε αυτόν τον κόσμο, γεννηθήκαμε και θα πεθάνουμε μόνοι. 
Πριν πολλά πολλά χρόνια σε μία ξαπλώστρα στο καλαμάκι βρέθηκε να μου λέει αυτήν τη φράση μία κοπέλα. Είχα θυμώσει τόσο πολύ με αυτή τη δήλωση. Νευρίασα και προσπαθούσα να υπερασπιστώ με σθένος την αντίθετη άποψη. Μάταια προσπαθούσε να μου εξηγήσει, ότι αυτό δεν συμβαίνει επειδή δεν υπάρχει αγάπη, αλλά γιατί δυστυχώς, δεν μπορεί ποτέ και κανείς να βοηθήσει τον άλλο, όσο και να το θέλει.
Μετά από χρόνια και ενώ προσπαθούσα να αρνηθώ ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει, παραδέχτηκα πόσο δίκιο είχε. Όχι τώρα, έχω και εγώ πολλά χρόνια. Ζεις δηλαδή μόνος σου σε ένα σώμα, με ένα μυαλό και μία καρδιά. Δεν έχεις δύο από αυτά, μονάχα ένα. 
Εκεί λοιπόν έρχεται και αυτή η αναζήτηση που ο καθένας πετυχαίνει πάλι με έναν μοναδικό τρόπο. Εκεί έρχονται οι άμυνες και εκεί είναι που ορισμένοι άνθρωποι έρχονται και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ότι μπορεί να έχουν στο κεφάλι και στην καρδιά τους και "σπάνε".
Έρχομαι λοιπόν ξανά στην αρχή και επαναλαμβάνω.
Ευτυχώς που μπορώ να κλάψω. Είναι ο δικός μου, μοναδικός τρόπος άμυνας...