Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

2..3..4........δρόμους έχει η ζωή

Φταέι το 2010; Φταέι το ανικανοποίητο;Φταίνε οι απεριόριστες σκέψεις;Δεν ξέρω...Ξέρω ότι κάτι φταίει.. κάτι που πλέον με κάνει να έχω ένα μόνιμο βάρος..ένα βάρος που με κουράζει και με αφήνει πίσω..μία μελαγχολία που μέσα μου ξέρω γιατί υπάρχει και δεν κάνω τίποτα γι'αυτό.. και τι να κάνω,δεν ξέρω,πραγματικά... Δεν συμβαίνει σε σας να ξέρεις άπο που πηγάζει το "κακό" και απλά το αφήνεις μέχρι να πάει κάπου, γιατί δεν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, γιατί φοβάσαι... και το αφήνεις και το αφήνεις...και φοβάσαι ακόμα περισσότερο...φοβάσαι μήπως ξυπνήσεις μία μέρα και πεις τι έκανα, τι κάνω;
Συμπεραίνω μέρα με τη μέρα τι μπορεί να κάνουν οι επιλογές στη ζωή σου, πόσο μικρά και μεγάλα πράγματα σου την αλλάζουν... Τι έπρεπε να είχα διαλέξει, τι πρέπει να διαλέξω, τι θα γινόταν αν άλλαζα αυτό το κάτι...ρισκάρεις;Έίναι όλα γραφτό να γίνουν ή απλά παραμυθιάζουμε τον ευατό μας για να αισθανθούμε καλύτερα για τις επιλογές μας..;; Πραγματικά μέχρι και τώρα ξέρω σίγουρα για το ΠΟΣΕΣ επιλογές θα άλλαζα, αλλά για καμία αν έπρεπε να τις κρατήσω...
Είναι τόσο δύσκολο να πάρεις αποφάσεις για τη ζωή σου ή εγω μόνο δυσκολεύομαι;
Καλη ας είναι η νύχτα


Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Έμμονες Ιδέες

Ύπάρχει άπλα. Έχω τόσες που άνετα μου κλείνω μία θέση στο δαφνί. Άπειρες.
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει και αν υπάρχει του αξίζουν συγχαρητήρια.
Ύπάρχουν εμμονές που σε κουράζουν και άλλες που υπάρχουν για να υπάρχουν.
Εγώ για παράδειγμα, ή πιο κουραστική από όλες είναι αυτή: Αν σκεφτώ κάτι κακό πρέπει όπωσδήποτε να χτυπήσω ξύλο όπου και να βρίσκομαι ότι και να κάνω γιατί αλλιώς θα συμβεί αυτό που σκέφτομαι. Συνήθως μου συμβαίνει όταν πάω να κοιμηθώ και είμαι εκεί πάνω που πάει να με πάρει ο καλός ο ύπνος.Και εκνευρίζομαι με τον ευατό μου και λέω μέσα μου μην το κάνεις, μπορείς να τα καταφέρεις, αλλά δεν μπορώ.
Παλιά έπρεπε να ακουμπάω τις κολόνες που βρισκόντουσαν μπροστά μου.
Τώρα τελευταία έχω κονομησει και το πιο σπαστικό. Νομίζω πως παθαίνω αλλεργίες και μου κόβεται η ανάσα και το τραγικό είναι ότι το πιστεύω τόσο πολύ που ενίοτε βγάζω όντως σπυράκια!λούσερ. 
Ο Γιώργος πρέπει να ανοιγοκλείσει τον διακόπτη δύο φορές και γενικά πρέπει να κάνει ότι κάνει δύο φορές, αν και τώρα το έχει μετριάσει.
Ο Θωμάς έπρεπε να περπατάει στο κουτάκια στα πεζοδρόμια.
Η Ελένη έχει ένα κάρο.Η καλύτερη είναι που νομίζει ότι θα κάνει πιπί πάνω της οπότε όπου και να είμαστε και δίπλα από το σπίτι της να είναι θα πάει να τσίσει επιτόπου.
Η Ελένα από Καβάλα νομίζει πως δεν έχει μαλλιά, οπότε τρέχει στους γιατρούς και βάζει διάφορα ματζούνια στο κεφάλι της.
Η αδερφή μου η Ελένη δεν θέλει να διαβάζει πρώτος κάποιος το περιοδικό της ή την εφημερίδα της.(Είναι μούφα εμμονή γιατί την έκλεψε από τον εμμονικό πατέρα μας.(Όπου δεν θα τον βάλω ΟΥΤΕ ΚΑΝ στο ποστ γιατί είναι Ο άρχοντας της εμμονής).
Η λε κου όταν πλένει τα χέρια της μετά βάζει κρέμα.
Αυτές μου ήρθαν τώρα, δεν έχω άλλες. Κρίμας :( 
Α! θύμήθηκα μία κορυφαία μέρα που μιλούσαμε ένα τσούρμο άνθρωποι γι' αυτές. Του Δρόσου ΟΧΙ, αρνούμαι πεισματικά να τις παραθέσω!!!

Φιλούρες!!!!!

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

Yes man

Ναι είδα την ταινία στο σταρ και επιρρεάστηκα, όχι τόσο από την ταινία και το δίδαγμα της όσο για αυτην την περιβόητη λέξη "ΝΑΙ"...
Σπάνια να ακούσεις κάποιον να σου πει,ναι ας το κάνουμε, ναι θα σε βοηθήσω, να πάρε το αυτοκίνητο μου, ναι μείνε στο σπίτι μου...ναι-ναι-ναι.
Αν ζητήσεις απο κάποιον κάτι για να σε βοηθήσει θα ακούσεις τις περισσότερες φορές τουλάχιστον ΟΧΙ. Και το πιο τρελό είναι ότι δεν μπορώ να πω όχι, αν αυτο που μου ζητηθεί δεν μπορώ να το κάνω για κάποιο λόγο, τουλάχιστον θα προσπαθήσω ή θα απαντήσω έτσι όπως πρέπει να κάνω. ¨Όταν απαντάς με αυτό το όχι είναι σαν να λες στον άλλο, ούφ μου πρήζεις τα παπ****, μην με ενοχλείς. άσε με. Κάνεις αυτόματα τον άλλον να ντραπεί, να μην έχει το θάρρος να σου ζητήσει οτιδήποτε και σιγα-σιγά να σε ξεκόψει από την καρδιά του. Γιατί έτσι είναι ρε συ, δούνε και λαβείν. Δυστυχώς φτάσαμε να μην μπορέι να ζητήσει κανένας και κανένας δεν προσφέρει. Το να ζητήσεις απο κάποιον κάτι παραπέμπει σε ζητιανιά και απλά δεν μπορώ να το δεχτώ. Και τι είμαστε δηλαδή αν δεν μπορούμε να αλληλοβοηθηθούμε στα απλά και στα μεγάλα; Τι είμαστε; Ένα τσούρμο ανθρώπων που γνωριζόμαστε και απλά περπατάμε και ζούμε στον ίδιο πλανήτη. Πόσο δύσκολο είναι πια να πεις ναι και να το πεις απο την καρδια σου, όχι από αγγαρεία, ούτε απ΄πο υποχρέωση, να το κάνεις και να νιώσεις εσύ καλά. Έτσι είναι, καταρχήν βλέπεις τον άλλο που ξινίζεται όταν σου κάνει την "χάρη" και απλά το κάνει από ντροπή ή για να βγει απο την υποχρέωση. Έτσι νιώθουν σαν να τους έχεις κάτσει στο λαιμό, σαν να τους στέκεσαι εμπόδιο και δεν τους αφήνεις να πάνε να ξύσουν το γεννετικό τους...
Κατανοητό και το όχι, αλλά έχει γίνει συνήθεια...
Αυτά
Καληνύχτα

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Ν.Παντελεήμονας. Μέρος Τρίτο

                                                         Κεφάλαιο "ΜΕΤΡΟ"
Δίπλα στον "ΤΕΟ",δίπλα στο σούπερ μάρκετ, μπροστά από την αυλή μου.
Εκεί ήταν τα ηλεκτρονικά, τα αληθινά, πρώτα με το τεράστιο εκείνο ασημένιο 20αρικο, μετά το χρυσό, έπειτα 50δρχ, 100δρχ. Τα ευρώ δεν τα πρόλαβα ευτυχώς. Είχε όλα αυτα τα ωραία παιχνίδια που τωρα βλέπεις στα mame32, είχε βελάκια, κουλοχέρι και φλιπεράκια. Είχε ένα μικρό μπαρ μέσα και ένα μεγαλύτερο έξω στην αυλίτσα του με τραπεζάκια. Ήταν του Μπάμπη, του Σταύρου και συμμετείχε και ο Σταμάτης (ο αγαπημένος μου).
Εκεί πήγαινα όταν δεν ήμουν για μπάνιο ή παιχνίδια ή ότι τέλος πάντων οτι έκανα.
Ήταν φορές που πήγαινα κρυφά γιατί ο μπαμπάς δεν ήθελε να είμαι μέσα στους καπνούς και για να μην αποβλακώνομαι.Δεν καταλαβαίνω γιατί το έκανε αφου έτσι και αλλιώς θα πήγαινα. Θυμάμαι τον Θωμά Χ. που με είχε καρφώσει και είχε στείλει κάποιον να με μάσει.
Εκεί έπαιζα με τον Σταμάτη στριτ φάιτερ (δεν το θυμόμουν, αλλά πήγα εκεί μετά από πολλά χρόνια, με αναγνώρισαν, και με πάει ο Μπάμπης στο μπαρ να με δείξει στον Σταμάτη, όπου ήταν η πρώτη κουβέντα που μου είπε και μετά πως μεγάλωσες και τα κλασσικά). Στριτ φάιτερ έπαιζα και με τον Αλέξανδρο, τον Γιάννη, Την Έφη, σπάνια εως ποτέ με την Ελένη (γιατί δεν με χώνευε), σπα΄νια εως ποτέ με τον Δημήτρη γιατί ήταν παιχτρόνι και εγώ τον καθυστερούσα!
 Αγαπούσα το γοντερ μπόι, αλλά ο αρχιμάστορας ήταν η Ιφι, όπου όταν έπαιζε μαζευόμασταν όλοι γύρω και χαζεύαμε. Θυμάμαι τόσες ηλίθιες λεπτομέρειες που καταντάει τραγικο..., όπως για παράδειγμα ότι η αδερφή μου έπιαζε τον Κεν, η Έφη την Τσαν Λι, η αδερφή μου λάτρευε να παίζει το "πορνόπαιχνιδο", αυτό με τις αράχνες που αποκάλυπτε γυμνές κυρίες (λεκάνη για κυρίες-ΑΣΧΕΤΟ) με τον Θάνο Παπ. Και εντάξει καλά ο Θάνος, κατανοητό, αλλά η Ελένη;;;
Θυμάμαι ένα σκηνικό, πραγματικά συνεχίζω και αναρωτιέμαι, ΤΙ θυμάμαι, αλλά... την Έφη με την Μαρία στο μπαρ να μιλάνε με τον Μπάμπη και εγώ δίπλα κλασσικά, μην χάσω, να μιλάνε για τον Σιδηρόπουλο και να λέει ο Μπάμπης στα κορίτσια (γκομένιζε) πώς πέθανε ή μάλλον έδειχνε! με την κίνηση της σύριγγας στο χέρι και καλά για να μην καταλάβω εγώ και σοκαριστώ!!!!
Θυμάμαι τα μεγάλα παιδιά να κάνουν διαγωνισμό με βελάκια και έπειτα να κάθονται έξω για καφέ (δεν θυμάμαι αν έπινα καφέ ή κόκα κόλα) και αν αναρωτιέμαι γιατί το κάνουν αυτό, ενώ μέσα υπήρχε ο θυσαυρός των ηλεκτρονικών!Τζάνκι τρελό, όχι αστεία.
Και ο Μήτσος ήταν πορωμένος και η ¨Εφη και η Ελένη, όλοι βασικά, αλλά η δική μου η παράνοια δεν είχε τέλος!
Ήθελα να παίξω και άλλο και η Ελένη ,αν δεν ήταν και αυτή μπατάκι για να με χρηματοδοτήσει και να εξαφανιστώ από μπροστά της με άφηνε και καθόμουνα μαζί τους για λίγο ΠΑΝΤΑ και εκεί άκουγα αυτά που άκουγα και στον "ΤΕΟ".
Με την Θανάρα λιώναμε ώρες ατελείωτες, ειδικά αν δεν είχε καλό καιρό και στανταράκι παίζαμε κάποιους κουλοχέριδες για να μας βγάλει λεφτά να συνεχίζουμε να παίζουμε!χαλούσαμε 100αρικο εως και 500αρικο!
Θεικό???!!!!!
Συνήθως έπαιζα κάποιο ποσό ('οσα είχα)και μετά χρηματοδοτούσαν η ή Ελένη ή ο Μήτσος ή το μαγαζί!
Εκεί είχα ερωτευτεί στο δημοτικό ένα αγόρι τον Γιάννη και το βράδυ που λειτουργούσε σαν μπαρ, ενώ κανονικά δεν μ'αρεσε να πηγαίνω, φορούσα κάτι κολλήτα φορεματάκια από το μπένετον, έπαιρνα τον Θάνο μαζί μου και πήγαινα βόλτες για να τον βλέπω, ήταν μεγαλύτερος απο μένα! Μου τον είχε γνωρίσει η Έφη και είχα κεραυνοβοληθεί! Ο Θάνος ήταν ερωτευμένος με την Έφη και κάτι άλλο της Έφης, αλλά θα αναφερθώ εκτενέστερα στο τελευταίο κεφάλαιο!
Αργότερα αφού έφυγα για άλλη γη άλλα μέρη (Πλαταμώνες ), είναι που είχε έρθει και η απαγόρευση των ηλεκτρονικών παιχνιδιών :(  Μια εποχή τελείωσε...
Το αγαπούσα αυτό το μέρος, ακόμα το αγαπώ....