Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Μία μέρα

Σήμερα με έπιασε μια γλυκιά μελαγχολία. Προσπάθησα να αφήσω κενό το μυαλό μου μέχρι την αυριανή μέρα και να μην σκεφτώ.
Ξύπνησα, έφτιαξα ένα καφέ, πήγα στο μπαλκόνι μου και έκανα 2 τσιγάρα κοιτώντας το κενό. Γύρισα στο κρεβάτι μου και κοιτούσα το κενό.
Μικρές ασχολίες, χωρίς στην πραγματικότητα να σκέφτομαι.
Βγήκα έκανα μία γύρα με μουσική στα αυτιά.
Πήρα την Μαρία για καφέ. Πήγαμε σε ένα καινούριο καφέ και ήμασταν δυο μας. Ήπια δύο καφέδες, έκανα 6 τσιγάρα. Είπαμε κάποια κουτσομπλολιά, αναλύσαμε το στομαχικό πρόβλημα της Μαρίας, συμφωνήσαμε πως δεν έχουμε καταλάβει καλοκαίρι και φύγαμε.
Στο δρόμο για το σπίτι πάλι μουσική στα αυτιά.
Ξεντύθηκα, έφαγα.
Άκουσα μία συζήτηση και είπα στον εαυτό μου, "αύριο."
Έβαλα μουσική στα αυτιά και πήγα στο μπάνιο. Έκατσα και άναψα τσιγάρο κοιτώντας τον καθρέφτη. Και άλλο ένα.
Γύρισα στο δωμάτιο. 
Μικρές ασχολίες, χωρίς στην πραγματικότητα να σκέφτομαι.
Μουσική στα αυτιά, κλειστά τα μάτια και δημιούργησα ένα πλασματικό κόσμο. Όμορφο.
Βγήκα στην βεράντα. Κλειστά τα μάτια. Μουσική στα αυτιά. Δύο τσιγάρα.
Δάκρυσα χωρίς να σκέφτομαι.
Γύρισα και γράφω με μουσική στα αυτιά.



Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Κολλήματα

Οι άνθρωποι διαχωρίζονται σε κατηγορίες. Δεν θα μιλήσω για την εθνικότητα ή το χρώμα , τις ταξικές διαφορές, την μόρφωση και όλα αυτά. Αλλά για την διαφορετικότητα σε πολύ απλούστερα θέματα. 
Πρώτο και βασικό είναι η μουσική.
"Τι μουσική ακούς;" Κατά τη γνώμη μου ή βλακέστερη ερώτηση που μπορεί να υπάρξει.
Θεωρείται "ντροπή" να ακούς ελληνικά τραγούδια, ιδιαίτερα εμπορικά και λαϊκά. Είσαι κατώτερος διανοητικά; Δεν το καταλαβαίνω. Αν κάνεις το λάθος π.χ και πεις ακούω Βανδή, είσαι ο πιο τελευταίος μαλάκας και γαμιέσαι.
Προσωπικά, αν με ρωτήσεις τι μουσική ακούω, θα σου απαντήσω ότι δεν ξέρω. Ακούω ότι μου αρέσει και τέλος. Για παράδειγμα δεν ακούω πριόνια. Τι σημαίνει; Ότι όποιος ακούει παύει να είναι φίλος και τον παραγκωνίζω; Δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβω αυτήν την εμμονή γιατί πολύ απλά δεν με επηρεάζει στη ζωή μου. Δέχομαι την διαφορετικότητα του καθενός και τέλος.

Το προηγούμενο Σάββατο βρέθηκα σε κάτι βουνά που γινόταν ένα πάρτυ, με ακούσματα που δεν μου άρεσαν και πραγματικά αν δεν είχε κωλόκρυο, θα καθόμουν χωρίς παράπονα γιατί είναι εκεί οι άνθρωποι που έχω επιλέξει για φίλους μου. Κόβω όμως το ξερό μου, ότι αν έλεγα σε έναν από αυτούς (δεν εννοώ τους φίλους) πάμε σε ένα κωλομάγαζο που παίζει Καρρά, θα με κοιτούσαν σαν την χειρότερη σιχαμερή σκουλικαντέρα.

Για να μην το ζαλίζω, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι οι άνθρωποι είναι κολλημένοι, τραγικά κολλημένοι. Και δεν είναι το θέμα ότι δεν θα σε ακολουθήσουν σε κάτι που γουστάρεις έστω και μία φορά, αλλά θα σε κατηγοριοποιήσουν και θα σε κράξουν λες και τους σκότωσες το σκύλο. 

Για την συνέχεια, έχω την πολιτική, τις ομάδες ποδοσφαίρου, τα μαγαζιά που θα συχνάσεις, τις ταινίες που θα δεις και ίσως κάποια ακόμα που τώρα δεν μπορώ να σκεφτώ.

Ο καθένας από μας ακούει τη μουσική του, έχει μάλλον κάποια ομάδα, ανήκει ή δεν ανήκει σε ένα κόμμα, αράζει σε μαγαζιά κ.ο.κ
Δεν σημαίνει κάτι ρε φίλε. Στη ζωή να είσαι ανοιχτός. Πήγαινε άκουσε τα μεταλ σου για παράδειγμα, αλλά πήγαινε και μία φορά στα μπουζούκια αν στο ζητήσει ένα φιλαράκι, ή κάτσε στο άργκο αν πάλι στο ζητήσει κάποιος. Πήγαινε να δεις ένα ματσ του παναθηναϊκού και θα έρθει και ο άλλος να δει ένα της Αελ. Σταμάτα να κριτικάρεις και να κράζεις ανθρώπους που είναι διαφορετικοί.
Με άλλα λόγια, ρατσισμός υπάρχει παντού. 

Η όποια ομοιότητα είναι συμπτωματική, απλά λέω.