Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

28 + + +

I AM BACK  BITCHES

28 +

24 μέρες μετά τα γενέθλια μου. 28 χρόνια και 24 μέρες για την ακρίβεια.
Τόσο άγχος δεν πρέπει να είχα ούτε όταν περίμενα τα αποτελέσματα στις πανελλήνιες. Τέτοιο άγχος είχα πριν 2 χρόνια περιμένοντας τέτοιου είδους αποτελέσματα ξανά. Έχω βιώσει και τις δύο μορφές φυσικά. Αυτήν που αφορά εσένα (τον ευατο σου) και αυτήν που αφορά κάποιον που αγαπάς με όλη σου τη δύναμη, Υπάρχουν διαφορές πολλές, αλλα ας μην ξεκινήσω να μιλάω για κάτι τέτοιο.
2:30 είχαν πει.
Τώρα είναι 2:25
Δεν περίμενα να έχω τέτοια αγωνία. Δεν είχα τόση ούτε την πρώτη, ούτε την δεύτερη φορά. Ειδικά την δεύτερη δεν ήμουν καν στο σπίτι να περιμένω. Και τώρα δεν ήθελα να είμαι, αλλα δεν τόλμησα να πω σε κανέναν να με πάρει να φύγω από δω μέσα.
Έχω κάνει κατάληψη στο σαλόνι με ένα πακέτο τσιγάρα, καφέ μικελ και την καρδιά μου να είναι έτοιμη να σπάσει.
2:32
Δεν μπορώ να πάω μέσα, δεν μπορώ να κοιτάξω κανέναν στα μάτια. Ακούω ψιθύρους, μυρίζω την αγωνία και ακούω τις ανάσες. Ξαφνικά στο δίπλα δωμάτιο επικρατεί σιωπή.
Τα 27 μου χρόνια λοιπόν θα σας πω με βεβαιότητα πλέον ότι δεν τα έζησα, δεν τα κατάλαβα. Αυτό που περνάει απο το μυαλό μου λοιπόν αυτή τη στιγμή, αυτο που φοβάμαι καλύτερα, είναι ότι δεν θα καταλάβω ούτε τα 29.
2:36
Να παίξω τίτσου; Τι να κάνω; Μόνο το τακ τακ ακουγεται, τώρα και ο αναπτήρας.
2:37
Απεξω ακούγεται απο αυτοκίνητο κάγκουρα "κουνιεσαι - κουνιεσαι" νιβο υποθέτω.
2:39
Να παίξω; 
2:40
Γιατί κοιτάω την οθόνη;
2:42
Ένα χρόνο τώρα στην αναμόνη και στην υπομόνη.
2:45
Δημοσίευση; Κλείσιμο; Αφήνω ανοιχτό και συνεχίζω μετά;

Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

κάτι ήθελα να πω (;)

Ουφ. Σήμερα δεν είναι μία φορτισμένη συναισθηματικά μέρα. Τον τελευταίο καιρό έχω πολλές από αυτές, αλλά σήμερα όχι. Είμαι όμως ξαπλωμένη στο κρεβάτι από τις έξι (6) και θυμάμαι ότι είναι κυριακή, δηλαδή δύο (2) μέρες πριν έρθει η τρίτη, δηλαδή μία (1) μέρα πριν βυθιστώ για τις επόμενες.
Έχασα και θα χάσω πολλές τρίτες αυτό το χρόνο ελπίζοντας πως δεν θα χάσω άλλες για τα επόμενα χρόνια. Ποτέ δεν φαντάστηκα πόσο δύσκολο θα είναι σωματικά, σίγουρα όμως δεν φαντάστηκα πόσο δύσκολο είναι ψυχικά. Παλεύω καθημερινά με τις πιο άσχημες σκέψεις, φόβους, που φυσιολογικό είναι φαντάζομαι. Παλεύω όμως καθημερινά με τον ίδιο μου τον ευατό , με το παρελθόν μου και το μέλλον μου. Θυμάμαι το παραμικρό λάθος που έχω κάνει στη ζωή μου και με μαστιγώνω. Δεν θα το κρύψω ότι πολλές φορές σκέφτηκα ότι τιμωρήθηκα για άσχημα πράγματα ή σκέψεις. Φυσικά υπάρχει και η όμορφη βερσιόν, ότι όλο αυτό γίνεται για να είμαι κάποια στιγμή ελεύθερη από όλα αυτά που μου πνίγουν τη ζωή.
Γύρισα να δω τι έγραψα και με έπιασαν τα γέλια.. συγχυσμένο μυαλό και καρδιά.
Έχω τόσο πολλά που θέλω να πω, αλλά για ακόμα μία φορά το μυαλό μου μπουκώνει από τις πολλές πληροφορίες, από τα ανάμεικτα συναισθήματα. Αφήνω λοιπόν αυτό εδώ το ποστ να υπάρχει για να θυμηθώ την επόμενη φορά ότι κάτι θέλω να πω, δεν ξέρω πότε, αλλά κάποια στιγμή θέλω να πω. Κάποια στιγμή που το μυαλό μου θα έχει καθαρίσει και θα μπορέσω να πω.

Αν γκουγκλάρεις πλέον how to green mile your alter ego κάτι θα βρεις. δάκρυα κάθε φορά.

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

change

Δεν είναι τα μαλλιά που θα πέσουν και θα φαίνομαι άσχημη ή διαφορετική. Δεν είναι το βλέμμα των ανθρώπων που μ' αγαπάνε που θα αλλάξει. Είναι τα μαλλιά που θα πέσουν και θα φαίνομαι άρρωστη. Και χέστηκα αν θα φαίνομαι άρρωστη . Είναι ότι ξέρω ότι εκείνη την ήμερα που δεν θα δω τίποτα πάνω στο κεφάλι μου, που δεν θα πιάνω τίποτα, είναι και η μέρα που θα καταλάβω πως είμαι άρρωστη. και η ζωή μου αλλάζει. Και αλλάζει για πάντα.
Δεν έχουν σημασία αυτά θα μου πεις! Θα ζήσεις, όλα καλά. Και τι αν δεν μπορείς να κάνεις αυτό και τι αν δεν μπορείς να κάνεις το άλλο. Σιγά! Σημασία έχει ότι θα γίνεις καλά.
Δεν αμφιβάλλω καθόλου πως αυτό έχει σημασία. Και δεν θα γκρινιάξω για την ταλαιπωρία που θα φάω.. αν γίνω καλά.. θα γίνω καλά.. και ας πάρει μήνες και ας μην αντέχω και ας θέλω από σήμερα να τελειώσει.. δεν θα γκρινιάξω.
Και είναι εκείνη η μέρα που θα καταλάβω ότι είμαι άρρωστη και η ζωή μου αλλάζει. Και αλλάζει για πάντα. 
Και δεν θα γκρινιάξω για το τσιγάρο που τόσο αγαπώ, δεν θα γκρινιάξω για τα ξίδια, τα φαγητά, τους ελέγχους και το φόβο για τα επόμενα χρόνια. 
Δεν θα κλάψω γι' αυτά.
Θα κλάψω για την ανεμελιά που έχασα, την ανεμελιά που θα χάσω.
Για τον ήλιο και την θάλασσα. 
Για την αλμύρα πάνω μου στις 3 η ώρα το μεσημέρι και τον "κακό" ήλιο να με καίει. 
Για όλα αυτά που δεν θα μπορώ να χαρώ, χωρίς να σκεφτώ.
Και τέλος θα κλάψω γιατί δεν θα έχω αυτό για να το χαρώ.

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

ένα τσι

Έχω κρατήσει ένα τελευταίο τσιγάρο για το τζάκι. 
Το κρατάω, δεν πηγαίνω να το ανάψω, το καθυστερώ όσο πάει.
Νιώθω ότι με το που κάνω το τελευταίο τσιγάρο, αποχαιρετώ την καθημερινότητα μου, τα πιο απλά αγαπημένα μου πράγματα.. κάποια ίσως σάπια, κάποια όχι. Σάπια μεν, αγαπημένα δε. Και ξεκινάει. Μπαίνω στα βαθιά. και δεν θέλω. δεν θέλω. δεν. θέλω.
Ο αισιόδοξος ευατός μου θα πει ό,τι όλα αυτά γίνονται για την ελευθέρια σου, για το καλό σου και όλα θα περάσουν θα δεις. Ο άλλος μου ευατος δεν θα σου πω τι θα πει.