Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Μετακόμιση

Υπάρχει συγκίνηση, υπάρχει φόβος, υπάρχει ελπίδα(;), υπάρχει.
Αυτή η χρονιά μου τάραξε τα νερά. Ξέφυγα φέτος, ξέφυγα συναισθηματικά κυρίως. Ξεφεύγω ακόμα.

Μετακομίζω που λες και βρίσκω φωτογραφίες, γράμματα, σιντι, πέτρες, αφιερώσεις. Και γενικά φεύγω.
Φεύγω από το σπίτι,που όπου και να κοιτάξεις κάτι σου θυμίζει.
Σου ξυπνάνε αναμνήσεις για ανθρώπους που αγάπησες, που σ'αγαπησαν, που έχασες, που έχεις, που μάλωσες, που φιλοξένησες.
Γέννησε και η Πέλα. Η Πέλα είναι το πρώτο άτομο που γνώρισα εδώ. Και χθες έβλεπα το παιδί της. Και τώρα κοιτάω το σπίτι. Είναι αυτή που ξυπνούσαμε σε κωματώδεις καταστάσεις. Αυτή που παίρναμε το αυτοκίνητο για να πάμε Βουλγαρία σε ένα απόγευμα. (θα έρθει ποστ)
Τελευταίο μου βράδυ. Τελευταίες ωρες που κάθομαι σε αυτό το μαγικό καναπέ με τον Νίκο (το λαπτοπ μου) και ακούω μουσικάρες. Σκέφτομαι. Όλα από το μυαλό μου το ρημάδι περνάνε.
Σε αυτό το σπίτι ήρθα χαμένη. Το θυμάμαι σαν τώρα.. Χαμένη φεύγω. Όχι τόσο, αλλά πάλι στα σύννεφα.
Όποιος ερχόταν εδώ, για 2, 3 μέρες 4 όσο τέλος πάντων, κατέληγε να μένει τις διπλές μέρες, τις τριπλές κ.ο.κ. Το ρεκορ είναι 12.
Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα, ότι δεν θα ξανάρθω. Ήθελα πολύ να φύγω, το είχα ξαναπεί, είχα κουραστεί. Αυτούς όμως τους 3 μήνες που πηγαινοερχόμουν, συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν το καταφύγιο μου. Ο χώρος μου, η ηρεμία μου.
Η καρδιά μου πονάει.
Αλλάζω σελίδα. Και ήθελα να αλλάξω, αλλά τώρα που ήρθε η ώρα, δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω όσο πρέπει. Κυρίως με φοβίζει ότι ξέρω ότι πρέπει.




0 λογάκια....:

Δημοσίευση σχολίου