Δεν είναι αργά

Χθες αργά το βράδυ μιλούσα με την κολλητή μου την Ελένη. Έκλαιγε.

 " Γιατί κλαις ; "

 " Γιατί μας κάνουν έτσι ρε Γεωργία; Δηλαδή η γενιά μας δεν έχει ελπίδα; και εμείς τι κάνουμε εδώ; Όλοι γύρω μου είναι απογοητευμένοι. Είμαστε καταδικασμένοι; "

Η Ελένη πέρασε νηπιαγωγός και τα παράτησε. Ξανά πήγε σχολείο και τώρα κάνει δύο δουλειές. Σπάνια την ακούς να παραπονιέται και πάντα έχει ένα καλό να σου πει για τη ζωή. Σε αντίθεση με μένα είναι ένα άτομο αισιόδοξο και βλέπει τα θετικά. Κι όμως καταφέρανε και αυτήν να την λυγίσουν. 

Σήμερα σηκώθηκα και εγώ και έκλαιγα, πήρα κ το Θωμά, αυτός έκλαιγε από μέσα του.

Το ακούω όλη μέρα ρε Λενάκι, Θωμά και εσένα άγνωστε και γνωστέ που νιώθεις έτσι.

Μας περιμένουν οι ομορφιές του κόσμου τούτου...

Δεν θέλω να το βάλω κάτω, δεν θέλω. Ούτε εσύ το ξέρω