Αυτό

Ήμουν μπροστά στην τηλεόραση και άκουσα,αυτόματα άρχισα να κλαίω,σκέφτηκα την μάνα μου, τον πατέρα μου, την αδερφή μου.

Αλήθεια όλοι αυτοί δεν έχουν οικογένειες?Δεν τρέμουν, δεν φοβούνται μήπως αύριο είναι το δικό τους παιδί, ο δικός τους άνθρωπος?
Ναι, δεν τους γνώριζα προσωπικά αυτούς τους ανθρώπους, αλλά τους γνώριζα, τους ξέρω.Η ζωή είναι μια μπάλα και γυρίζει.
Σιχάθηκα τους κολλημένους, με την μπάλα, με την μουσική, με την πολιτική ,με τους μπάτσους, με όλα.
Σιχάθηκα τον ίδιο μου τον ευατό μου, που πλέον δεν σοκάρομαι, που αύριο θα το ξεχάσω και θα έρθει το επόμενο και πάλι θα το αντιμετωπίσω.
Στα τέτοια μου για την οικονομική κρίση, η κρίση είναι μέσα μας.

Λυπάμαι