Whatever works

Οι μέρες αυτές είναι πολύ ψυχολογικά πεσμένες...

Πολλές πληροφορίες, πολλά νέα άσχημα, γενικά επικρατεί μια μαυρίλα...

Μερικές φορές συνειδητοποιώ πράγματα που δεν θέλω και προσπαθώ να αποφύγω με νύχια και με δόντια να μην έρχονται στο μυαλό μου..

Άσχημο να σκέφτεσαι 500 πράγματα ταυτόχρονα και να αναλύεις μέσα σου και το παραμικρό..

Επηρεαζόμαστε από μικροπράγματα απο μεγαλοπράγματα, είναι ανθρώπινο, να στεναχωριόμαστε και να κλεινόμαστε στον ευατό μας για θέματα και καταστάσεις που εμείς θεωρούμε σημαντικά..

Είναι όμως κάτι μέρες σαν την προχθεσινή που έμαθα για την απώλεια που έζησε ένας φίλος μου...

Είναι αυτές οι στιγμές που λέω ότι κάθομαι και χαραμίζω μυαλό και ψυχή για αηδείες, ενώ μπορώ να ζω την κάθε στιγμή μοναδικά και να μην δίνω σημασία σε πράγματα που αν θέλω μπορώ να λύσω..
Είπα και πρίν είναι στην φύση μας... και είναι κατανοητό... αλλά δεν παύω να ζηλεύω τους ανθρώπους που έχουν καταφέρει να βρούμε το νόημα της ζωής.....
Αφιερωμένο στους ανθρώπους που "χάνουμε την μπάλα" και εγώ μαζί ...
Και αφιερωμένο εξαιρετικά στον Γιαννάκη...καλό κουράγιο και γερή καρδιά