Πέμπτη

Πέντε κιλά κρασί δεν ξέρεις αν είναι λίγο ή πολύ.. παει σερί 3η εβδομάδα.
Γυρνά σπίτι. Πάλι καθόταν σε εκείνο το πεζούλι μαζί του και λέγαν μαλακίες και σοβαρά και μαλακίες. Δεν της άγγιξε το χέρι ακόμα μια φορά. Βαρέθηκε να ακούει να φωνάζει το όνομα της.
Άκου αυτό το τραγούδι της λέει.
Φεύγει. Τα λέμε αύριο της λέει.
Προχωράει και το κεφάλι της είναι τόσο μπερδεμένο που όποιος επιχειρούσε να μπει θα χανόταν για πάντα.
Ένα αγόρι ερωτευμένο μακρυά, δύο γονείς απαλευτους, μία αδερφή χαμένη, έναν σίγουρο φιλο και ακόμα έναν φιλο.  Τίποτα άλλο. Αυτά είναι τα σταθερά και απο όλα αυτά.. ποιο θέλει να κρατησει;
Μία παρεξήγηση γυρνάει στο μυαλό της, αυτό την μαρανε. Δεν μπορεί να σκεφτεί κι'αλλα, βραχυκυκλώνει. Δεν θέλει και άλλα. Φτάνει.
Εκέινος μένει εδω κάθε μέρα.
Αποφευγει να τον σκεφτεται. Ξέρει γιατι.
Εκέινον, οχι εκείνον.
Μην φευγεις.
Ένα μαγαζί με μονο πίτσες ανοιχτό.
-Μόνο πίτσα έχετε; -Ναι προς το παρών -Βάλτε μου. Δεν ήθελε, ακόμα μία αψυχολόγητη κίνηση.
-Στο χέρι; -Ναι. Ποτέ δεν τρώει στο χέρι.
Κοιτάει το ολόκληρο φεγγάρι και δεν ξέρει αν αισθάνεται θλίψη ή ρομαντικά ή έστω αδιαφορία. Κοιτάει τα γκραφίτι. Τα γκραφίτι είναι τέχνη.. σκέφτεται.
Πόσο καιρό μπορεί να κάνει άραγε την ίδια διαδρομή χωρίς να ξέρει αν υπάρχει πορεία;
Δεν πότισε και τα λουλούδια.