Δεν είναι ο κόσμος μου αυτός

Τον τελευταίο καιρό δεν μπορεί η καρδιά μου να αντέξει αυτή τη δυστυχία.
Ανθρώπους που στέκονται στην βροχή για το κωλο 20λεπτο μας.
Ανθρώπους που κοιμούνται σε πάρκινγκ, σε κουτιά, παγκάκια...
Παιδάκια ξυπόλυτα.
Ηλικιωμένους έξω από μαγαζιά περιμένοντας λίγη ελεημοσύνη.
Γενικά, αυτήν την αδικία. Τις άσχημες συμπεριφορές. .
Δεν μπορώ να διανοηθώ αυτήν την απάθεια.
Όλη την ασχήμια αυτού του κόσμου.
Και δεν το αντέχω. Με πιάνει τόση στεναχώρια που δεν μπορώ να κάνω κάτι δραστικό, ακόμα και κάτι μεγαλύτερο..
Κάθε βράδυ σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν να είχα μία υπερδύναμη. Και ενώ παλιά μπορεί να ζητούσα εγωιστικές μαλακίες, τώρα θα ζητούσα αυτήν που θα έβαζε κάτω την αδικία.
Δεν έχω όμως υπερδύναμη, δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Και δυστυχώς είμαι άνεργη για να βοηθήσω πολύ ακόμα και για τα απλά.
Οπότε κάνω το ελάχιστο που μπορώ.
Θα συνεχίσω λοιπόν να δίνω ότι έχω στον άνθρωπο που ζητάει λίγη ελεημοσύνη, χωρίς να σκέφτομαι ότι μπορεί να λέει ψέματα (καλά, όχι οτι και ποτέ το σκεφτόμουν).
Φάρμακα στο κοινωνικό ιατρείο.
Φαγητό. Δεν πετάω πια. Δεν είναι κόπος να το κρατήσεις και να το δώσεις. Ο καθένας απο μας μπορεί να το κάνει αυτό.
Ρούχα, οτιδήποτε μπορώ τέλος πάντων.
Δεν γράφω αυτό το κείμενο για να το παίξω "ιστορία", απλά αν υπάρχει έστω ένας άνθρωπος που το διαβάζει, εύχομαι να κάνει το ίδιο και άμα μπορεί και περισσότερο.
Τέλος εύχομαι κάποια πρωί να ξυπνήσουμε όλοι και να καταλάβουμε τι είναι σημαντικό σε αύτη τη ζωή.