Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

Διάλογος ανάμεσα σε μένα και σε μένα

Σου είπα:
- Λύγισα.
Και είπες:
- Μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς
σταματημένο το ρολόι.
Λογικά απελπίσου
πως δεν ειναι ξεκούρδιστο,
ότι ετσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Κι αν αίφνης τύχει
να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.
Ἡ κίνηση αυτή δεν θα ‘ναι χρόνος.
Θα ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αυτοεκθρονίσου
απὸ τα χίλια σου παράθυρα..
Για ενα μήπως τ᾿ άνοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.
Ότι είχες να πες,
για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια,
τις μνήμες, υδροροὲς των ερώτων,
την αλληλοκτονία των ωρών,
των αγαλμάτων την φερεγγυότητα,
ότι είχες να πες
γι᾿ ανθρώπους που σιγά-σιγὰ λυγίζουν,
το είπες.

0 λογάκια....:

Δημοσίευση σχολίου