Ποίηση και σκατά

Αυτή η περίοδος της ζωής μου είναι περίεργη, δεν ξέρω πως ακριβώς νιώθω, που είμαι, τι κάνω και λοιπές αναζητήσεις που με πιάνου που και που..

Έψαχνα λοιπόν να βρω μία διαφυγή μέσα από διηγήματα ή στίχους τραγουδιών .....

Έτσι με έχει πιάσει μια μανία να ψάχνω για ποίηση, απεγνωσμένα, προσπαθώντας να καταλάβω γιατί τόσοι ανθρώπων κολλάνε, πάνε σε βραδιές ποίησης κ.τ.λ.
Λοιπόν αν εξαιρέσω την Κική Δημουλά, Καββαδία, Καβάφη, και σημειώνω, όχι όλα, και σκόρπια ποιήματα διαφόρων άσημων και μη....μία είναι η λέξη, ΒΛΑΚΕΙΑ.
Στα περισσότερα από αυτά δεν βγάζεις νόημα και κανένα συναίσθημα...Τίποτα, λέξεις σε λευκή κόλλα, έτσι απλά για να γραφτούν, πετώντας μέσα άσχετες περίτεχνες λέξεις και εκφράσεις, δήθεν με νόημα, για να ξεγελάσουν τον αναγνώστη και να δώσουν τροφή στα ψώνια που "καταλαβαίνουν" από ποίηση....
Τέλος, όσο πιο περίεργο το ποίημα τόσο καταξιώνει τον "καλλιτέχνη" .
Θα προτιμούσα, μία ελεύθερη γραφή...να διαβάσεις "το αυτό σου"
και να νιώσεις κάτι...θλίψη, χαρά, στεναχώρια, απογοήτευση…. κάτι...ΤΙΠΟΤΑ.

Τελεία και παύλα, η ποίηση δεν είναι για μένα


ΥΓ: Η φωτογραφία είναι τέλεια όμως